Büyülü Kent Şiiri - Fatoş Aydın

BÜYÜLÜ KENT

Yağmur yağıyor İstanbul’a
Mevsimlerden hangisindeyiz hatırlamıyorum,
Gözlerimi dikmişim boğazın sularına,ıslanıyorum.
Öyle ıslanıyorum ki paçalarım sırılsıklam,
Üşüyorum..
İstanbul diyorum büyülü kent, bak acılarımı
Yağmurunla yıkıyorum.

Boğazın muhteşem görüntüsünün üstünden
Gemiler geçiyor,her birine el sallıyorum,
Martılar bana eşlik ediyor.

Birden Kız Kulesi’nde buluyorum kendimi
-Nasıl geldim buraya, aman ne önemi var
Geldim ya.
Bu sonsuz maviliğin içinde, küçük bir liman gibi bu kule.
Nice efsane aşklar barındırmış içinde.
Dalgaların sesiyle sevişmiş sevdalılar
Kavuşamadan önce..

Şimdi Dolmabahçedeyim, çay bardağı elimde
Umutlarıma dalmışım,
İşte Emirgan da, Haliçte
Sultanahmet‘deyim,Yedikule’de, Beyoğlu’nda,
İstanbul’u karış karış geziyorum,
Ezberliyorum her bir semtini.

Akşamları daha bir seviyorum İstanbul’u
Kentim ışıl ışıl parlıyor, hele o boğazın ışıltısı,
Muhteşem İstanbul!
Her anım seninle dolu.

En büyük acılarım senin topraklarında gömülü
Ve en güzel anılarım, evet anılarım,
İki kanadında, yeditepende, mevsiminde..
Ah İstanbul! Seni sevmemek olur mu?