Büyülü Gerçeklik Şiiri - Ahmet Baris Ay

Uyandığımda
Çoktan uyanmıştı kuşlar
Balo verilen bir salonun kapısını açar gibi
Ağır ağır açtım gözlerimi
İnandıklarımı göremedim
Sanki ters yüz edilmiş bir ressam
Fırçasını resme batırıp paletini boyuyor
Renkleri yaratıyordu
Sözlerini bilmediğim bir şarkı işittim
Bilsem de eşlik edemezdim pes sesimle
Öttükçe her kuş
Notalar kabuklarını kırıp
Havaya saçılıyor
Gökyüzünü duyuyorlardı ilk defa
İki bulut arasında geçen uzun bir es olarak

Doğuştan leylek iziyle Do
Resmin renklerinden rasgele seçilen Re
Bir soru sorarmış gibi bakan Mi
Bir fasılı fısıldayan Fa
Devirmek için devşirilen Sol
Lal olmuş lalelerden La
Siyahların en siliği Si

Maviyi görünce çarpıldılar hepsi
Güneş major akorlar bastı bu aşka
Her bir nota ayrı bir şarkıya kondular
Ama işte “ama” kostümünde âma bir saatçi
Cama atılan bir taş gibi girdi
Öykünün cümlesinin ortasına
Sevinç daha fazla yaşanamazdı ki
Sanki bir çocuk
Göl sanıp da camdaki yansımayı
Fırlatmıştı taşı
Dört bir yana saçıldı göl kırıkları

Yayı boşaldı sabahın
Minör bir rüzgar esti
Bir dal kırdı en incesinden
İspinoz yuvası düştü ağaçtan
Bir süre poz verir gibi dondu doğa
Düşenleri, düşürenleri
Düşmenin gelmişine geçmişine sövenleri
Aynı kareye sığdırdı
En yüksekte uçan alıcı kuş
Koydu tozlu albümüne

Yerdeki ezilmiş papatyaları görünce
Dayanamadı
Sol kanadını kaldırıp
Haykırdı ana ispinoz
Çığlığı mevsimin cıvıltılarına karıştı

Sonra
Sonra işte hayat devam etmeye devam etti