Büyüleyen Şehir Şiiri - İsmail Hakkı Cengiz

Sende ulu bir sır var, belki kâinat kadar,
Benliğinden yakalar, insanı içten yakar...

İlk nefeste efsunlar iklimindeki sihir,
Gönülleri çehren bir bakışta alır esir.

Cömert ecdat eseri iri kubbelerinle,
Esrarengiz kuleler, taşlar, türbelerinle,

Ruhları coşturur, mülküne bende edersin,
“Mademki geldin, eri, içimde yok ol! ” dersin.

Hayallerinle pek çok yıl soluğum tıkandı,
Yıllarca rüyalarım İstanbul’la yıkandı.

Ününe meftun olup çengeline takıldım,
Ezelî bir hasretle Çengelköy’e atıldım.

Sevdanla sana geldim, sende kayboldum, sen bul,
Ey mübarek baht şehri, ey büyülü İstanbul!

Hazret-i Peygamber’den müjdeli Hilâl belde,
Yetmiş kavmin dileği, cezbeli masal belde...

Kıyamete kadar Türk’e vatan olsun diye,
Muhteşem Fatih’inden milletine hediye...

Yok cihanda benzerin, mucizevî güzelsin,
Dillerde destan adın, efsanevî güzelsin.

Gölgelenir şafakta camiler ihtişamla,
Şiir olur İstanbul ilâhî bir ilhamla...

Öyle şahane bir an, bir nur Boğaz akşamla,
Gönüller ferahlatan bir âsûde manzara,

Seyrine doyulmaz bir öyle semavî âlem,
Ne anlatabilir onu dil, ne yazabilir kalem!

Muazzam abideler yaralansa da derin,
Hengameyle anılsa bile bugün çok yerin,
Silinmez yine kâlpten sevgisi altın şehrin.

29 Mayıs 2005

[email protected]