Kurtuluşa Doğru Şiiri - Abdullah Demirel

Anadolu’da, Trakya’da tutunduk,
Kök saldık fırtınalara, rüzgâra karşı durduk.
Ensemize kadar gelmişti düşman,
Ha koptu ha kopacaktı fırtınadan vatan.
Ateşten gömleği giydik,
Gözümüz karaydı, geri dönmedik,
Yoklukla Kazandık biz İstiklâl Savaşı’nı,
Dağları, denizleri, ovaları.
Büyük Zafer’le mühürledik.

Ufuklara bizimdir diye bakıyorsak,
Bayrağı göklerde dalgalandırıyorsak,
Özgürce basıyorsak taşına, toprağına,
Her şeyimizi borçluyuz o destan çağına.
Yaşlı, genç, çocuk, ana,
yorgun nine, eli nasırlı baba
Etnik kimliğini, bıraktı da bir yana,
Tek yürek oldu millet, vatan uğruna.

Mustafa Kemal’in ışığıyla yürüdük,
Yıldızsız gecelerde yolumuzu bulduk.
Bu vatan bize saraydan miras değildi,
Sultanın ne lütfu ne de hibesiydi.
Alnımızın teriyle kazanıldı toprak,
Kanımızla beslendi her yaprak.
Kimseye minnet borcu yoktur Türk’ün,
Haykırırız gerçeği dağ, taş, her gün.

Kurtuluş savaşında,
Sekiz milyon candık, yorgun, hasta,
Çoğu kadın, çocuk, çabalıyor umutla.
Okuma bilmezdi halk, fakirdi,
Özgürlüğü iyi bilirdi ama kalpleri.
Toprağını sürdü, ekmeğini bölüştü,
Süngünün ucuna yüreğini gömdü.
Bir tek söz vardı dilinde:
“Bağımsızlık!” diye yankılandı gönlünde.

Birinci Cihan Harbi bittiğinde,
Her yanımız enkazdı, halk yokluk içinde.
Umutsuzluk sarsa da karanlık geceyi,
Millet sakladı bir kıvılcımı ve geleceği.
Yürüdü Mustafa Kemal o ışığa doğru,
Halkla kenetledi, tuttuğu yolu.
Bende bu gücü yaşatan,
Gençliktir, bağımsızlık arayan,
İşte o gençlik, o millet,
Yürüdü birlikte, kırdı zincirleri elbet.
Süngüyle, inançla, sabırla,
Açlıkla, yoklukla ve kanla.
Dağlarda yankılandı bir haykırış:
“Ya istiklâl ya ölüm!” diyen gür bir bakış.
Ve tarih yazdı bu büyük direnişi,
Zaferle perçinlendi milletin sevinci.

O günlerden geldi Cumhuriyet,
Yol gösterdi geleceğe, hürriyet.
Biz kazandık, biz kurduk,
Kanla, canla yoğruldu bu yurt.
Tarihin en yüksek yerine yazıldı ismimiz
Çocuğu, yaşlısı, genci hepimiz
“Mustafa Kemal’in askerleriyiz!”