Büyük Veda Şiiri - Ahmet Kesici

Hoşçakal alıştığım şehir.
Bilirim, bensizlik senin için zor değildir.
Yine yağmur yağar nasıl olsa üzerine.
Güneş doğar, rüzgâr eser
Sevdiğim kız sokakların da gezer.

Hiç kimse anlamaz gittiğimi.
Ne sevdiğim kız arar beni,
Ne de cihan beyliler sorar halimi.

Yokluğumu ne karanlık sokakların anlar,
Ne de taksiciler bulur artık ayyaş bedenimi.

Gidiyorum. Çünkü unutmam gereken biri var sende.
Gidiyorum. Parkların, Sokakların,
Caddelerin onu hatırlatıyor nedense.

Ve sevdiğim kız, gidiyorum işte sana vedasız.
ve Öyle uzaklara gidiyorum ki,
pişmanlığın geri döndürmeye yetmeyecek beni.
Hasretin belki süründürecek, ama öldüremeyecek beni.

Şimdi, caddelerinden arabaların değil
köpeklerin bile geçmediği bomboş bir şehir gibi
kendi içimde yaşarım terkedilmişliğimi.

Sonra, sürüklenip giderim senden uzaklara,
Denizlere çalkalanarak akıp giden nehirler gibi.

Dillerini bile anlamadığım insanların ülkelerinde
tek başıma yaşarım sensizliğimi.

Ne bir teselli isterim tasama, ne bir dost eli omzuma.
Ne gül, ne sümbül isterim,
artık hatırlatmasınlar seni bana.

İçki şişelerinin arasına bıraktığım resmini unuttum sansalar da
dönüp bakmam artık arkama.

Tek kuralım, ismini taşıyan insanlardan uzak durmak.
Tek hedefim, her gün senden biraz daha uzaklaşmak olur ancak.

Kimseye söylemsem de sana küstüğümü,
bir çocuk bile anlar her halimden
Dünyaya küskünlüğümü.

Yinede bir sandal isterim ıssız bir körfezde.
Bir misina, kurşununu, çengelini de.
Yeterince sigara.
Ve bir baraka...

Elbet bir gün unuturum seni buralarda.
Unutma ki unuttuğum gün,
yeniden doğmuş olurum
...................................başka dünyalara...! ! !