Büyük unutuluş Şiiri - Hüzün Yücel

Seni tanımadan önce
Yalnızlığın bu kadar acı olduğunu bilmezdim
Nice aldanmacalar görmüş,
Niye acılara katlanmıştım
senden önce
Hayal kırıklıklarıyla geçse de yıllar
Hayatım en büyük gücümdü
Hatıralarım ise tesellimdi
Seni bulma ümidim dayanağımdı

Şimdi senden kalan hatırları
Derin bir nefes alırcasına
İçime dolduruyorum
Ve beni sensiz koyan nedenlere ağlıyorum
Bazen saatlerce oturup,
hiç konuşmazdık seninle
gözlerimiz birbirini bulurdu,
ellerim ellerini
Birkaç tel düşerdi anlına saçlarımdan
Avuçlarımız yanardı,
Özlemle dolup taşardı yüreğimiz
Balık ekmek yediğimiz kayalıkların üzerinde
Uzaktan gemiler geçerdi, biz öpüşürdük
Bazen serin bir rüzgar çıkar, üşürdüm
Sen sarılırdın bana
Sonra yavaş yavaş gece çökerdi İstanbul’a
Gün batardı karşı kıyılara
Ayrılık vakti yaklaşırdı
Biz el ele yürürdük
Mehtap eşlik ederdi bize

Şimdi o beraber yaşadığımız
Emsalsiz zamanları özlüyor
Ve şimdi yokluğuna ağlıyorum
Belki bir daha seni göremeyeceğim
Belki beni tanımamazlıktan geleceksin
Gözlerini kaçırıp, geçeceksin yanımdan
Aynı şehirde iki yabancı gibi yaşayacağız artık

Hatıralar git gide küllenmeye başlayacak
Bana ait hiç bir ayrıntıyı hatırlamak istemeyeceksin
İşte şimdi o dayanılmaz unutuluşu ta derinden hissediyor
Ve unutulduğuma ağlıyorum
Kim bilir ne zaman dinecek bu gözyaşlarım
Bu merhametsiz koşu
Ne zaman son bulacak?
Bitsin artık bu yokuş yukarı koşuş
Düşünsene tüm saatler durmak için o anı bekliyor
Sonu noktalayacak çan çalsın artık
Tanımadığım izleyiciler ayağa kalksın
Muhteşem bir son olsun bu
Bitiş çanı duyduğu zaman
Yüreğinden bir şeyler kopsun,
Gözyaşlarının en güzeliyle dolsun gözleri
Benim ağlanmacak bir yerde olduğumu düşünsün
Ve artık, O ağlasın
Yokluğuma,
Sevilmemişliğime
Ve anlaşılamamışlığıma
Şimdi seni deli gibi sevdiğime değil,
Kaybettiğim değerlere ağlıyorum
İnan artık sana değil gözyaşlarım…

15 / 06 / 2006 – 13.55
Sarayburnu – Eminönü