Büyük Ülke Yasası! -Manzum Masal-

Zamanlardan bir zaman, büyükçe ülke varmış;
Bu ülkenin içinde, farklı insan yaşarmış.

İnançları var imiş 'kurban' denenden yana;
Deve, inek ve koyun, semiz inenden yana.

Hoş olurmuş insanlar, hayvan alınmış ise;
Hayvanı yere yıkıp, bıçak salınmış ise.

Mutluluktan esinti hissedilirmiş o an;
Lakin, kötü görüntü farkedilirmiş o an.

Büyük yerin büyüğü, önce ilgisiz kalmış;
İlgisiz kalınca da çok yerden sitem almış.

Demiş ki sitemciler; inanca söz edilmez;
Usûlün böylesinde iz tutulup gidilmez;

Yeri-biçimi olsun hayvan kurban edenin;
Şanı bozuk olmasın kanı akıp gidenin.

Büyük yerin büyüğü, doğru, demiş bu söze;
Elbette ki, çirkinlik, uzak tutulsun göze.

Yaverlerin hepsine, tez elden emir vermiş;
Sitem mesajlarını, görüşlerine sermiş;

Bir yasa yapın, demiş, sineler tatmin olsun;
Yürekler zıtlık değil, uyumlu hisle dolsun;

Yapımızda bu şekil, gayet acıdır bugün;
Uygarlık, özümüzün ihtiyacıdır bugün.

Yaverler fis-kos etmiş, laf çıktıkça karmışlar;
Usûlde, yasa için, bir karara varmışlar;

Yasa oluşmuş o an, usûl bilinsin diye;
Çirkinlik, göz önünden, bitip silinsin diye.

Büyüğe tabi halkta, bir gün, tuhaflık olmuş;
Kimi, kıriz geçirmiş; kiminin benzi solmuş;

Demişler, deva için, kurban kesmemiz gerek;
Bilinen sınırları, aşıp geçmemiz gerek.

Getirmişler üç adet gayet babacan koyun;
Koca cadde üstünde, başlamış o an oyun;

Bıçaklar bilenmiş de, vurulmuş boyunlara;
Kurban adı verilmiş, can veren koyunlara.

Uzaktan seyredenler, bu ne ya hu, demişler;
Demişler de, ardından, şaşkın otu yemişler;

Yasa, süs için midir kütüphane rafında?
Bakılmazsa, böcekler gezinir etrafında.

Bilgiç biri, demiş ki; Büyük anmasıdır bu!
Kandilin, yasa için, cılız yanmasıdır bu!

(3 Şubat 2009)