Büyük Şehir Şiiri - Vehbiye Yersel

Bizim şehirde günler başlardı erken
Uyanırdık cümlemiz ezan okunurken
Huzurlu yaşıyorken buralara neden geldik,
Güneşin doğuşunu,batisini göremez olduk.

Büyük şehirlerde sinirleri bozdu gürültü ,
Kuş cıvıltılarını,duymaz olduk bunaldık
Bunalttı sıla hasreti,dert ve üzüntü.
Ezan okunur minarelerde duyulmaz,

Sala verilir ölenler için,,haberimiz olmaz
Çöldeydik,serap gördük,geldik aldandık.
Dost yüzü görmeğe inemezsin sokağa
Huzurlu yaşam diyemem bu yasağa,

İnsan yıpranıyor,büyük şehirlerde.
Gün geçiyor yollarda,kuyruklarda’
Vakit nakittir sözü kaldı, çok uzaklarda.
Kısır döngü ’monotonluk var,buralarda
’
Hele kapı komşun kafa dengin değilse
Yandın gittin, gel de sabret etme tasa.
Komşu komşunun külüne muhtaçsa’
Bu nasıl komşuluktur,bu nasıl yasa

Büyük şehir ateş çukuru,kendini koru,
Belli olmuyor insanların,sağı solu.
En ummadığın kişi hazırlar sana tuzak.
Kimseye uyma.,kötülerden dur uzak
9-Eylül1994
Vehbiye Yersel