Büyük Mana Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Köhne bir saraydan çıktı ruhum bu gece,
Sonsuzluğa daldım, bilmediğim, sessizce,
Zaman, mekân, hesap, isyan, akıl ve şeytan,
Yalvardı, titredi ardım sıra korkudan.

Dönüşü muhal olan bu sonsuz yolculuk,
Artık ne gece korkutur, ne kış, ne soğuk,
Işık ulaşmamış âlemlerdi güzergâh,
Bir yokluk, bir varlık ve esrarıyla ervah.

Yalnız dört unsura bağlanıp kalmış insan,
Ardımdan ağlayanlar habersiz ruhumdan.
Ağırlığı yok olunca bütün dünyanın,
Anladım sırrı, kimya değilmiş hayatın.

Yolculuk sonsuza, bu yolları terk ediş,
Yalnızca ruhumla şimdi sonsuz yükseliş,
Arkamda tecelliler, hayale değmez şeyler,
Yâda bile değmeyen, elmaslar dolu çöller.

Çöle dalsa karıncalar, geçmek istese arzı,
Sonsuz değil hiçbir çöl, sayılamaz kumları.
Çölde kum da değildir, sonsuzda yalan dünya,
İşte maddeye muhtaç olmayan, büyük mana.