Büyük İskender'in Kentine Yolculuk 1

National Geographic dergisi Haziran sayısında,yine İzmir’im ile ilgili bana çok ilginç gelen bir tarih bilgisiyle daldım gittim..

Dokuz Eylül Üniversitesi Arkeoloji bölümünden Yrd,Doç.Dr.Akın Ersoy hocamızın, Eski Smyrne kazılarını yürütmekte olduğunu da böylece öğreniyorum.. Çok sevinerek..

Yazıyı kaleme alan Oya Arman ise, güzel bir başlık bulmuş..
‘’Büyük iskender’in kentine yolculuk’’ demiş..

Kısa ve damağımda değişik bir tad bırakan bu güzel değerlendirme ve betimlemeler için kendilerine buradan teşekkürlerimi gönderiyorum..

‘’Zaman makinesi keşfedilmiş olsaydı,büyük olasılıkla geçmişe yolculuk turlarının gözde güzergahlarından biri İzmir’in kent merkezi olurdu’’ diyor yazıda..

Ne hoş değilmi? O an zaten ben resimlerden ve krokilerden anında astral seyehatime başlamıştım bile..

Bir yandan o güzel antik turu içimde en derinlerde yaparken,zaman zaman elimdeki zaman makinesini istediğim tarihe alarak gözümün önüne istediğim zamanın istediğim görüntüsünü getirebiliyorum..

Bir anda ortaokula giden ve henüz hayatın hiçbirşeyini öğrenememişken ama tam da deneyimlerken buluyorum
Kendimi..

Halkapınar da… Şimdiki Mersinli nin Halkapınar ucunda oturuyoruz o yıllarda..

Babam,Devlet Demir Yollarında çalışıyor.. Makinist..

Bu günkü tertemiz ve hızlı metro için daha çok zaman gerekiyor..

Babam bana,buharlı lokomotiflerin çektiği banliyö trenlerinde geçerli olan bir paso çıkartmıştı..
Hayata okadar umutla bakıyorum ki… Çok mutluyum..

Yolum uzak diye,sabah erkenden kalkıyorum..
Halkapınar tren istasyonuna gidiyorum..Giderken de içinden kocaman yılan balıklarının çıktığı,Halkapınar gölü’nün yanından
Yer yer taşmış olan gölün etkisiyle,bataklık haline gelen koca koca su birikintilerinin yanından bata çıka geçiyorum.. Ayakkabılarım sabahın ilk kirini o bataklıktan alıyor.. Islanıyor zaten bez olan ayakkabılarım..Daha sabah..Akşama çok var..

Çiğli-Karşıyaka yönünden gelecek olan ve beni Basmane yönüne görürecek olan treni bekliyorum..Sağa sola bakınıyorum..
Bir anda, her gün ‘’tamam artık yarın korkmayacağım’’ dediğim,
Tam saat yedi de çalan,Halkapınar tren garının yanıda bulunan Demir yolları atelyesinin iş başı düdüğüyle irkiliyorum..

Arka arkaya etrafta bulunan tüm fabrikaların da iş başı düdükleri çalıyor..Bir hengame bir gürültü ki tam o sırada Basmane den gelen ve Bornova ya giden banliyö treni Halkapınar garına girmekte.. Lokomotif’in ağırlığıyla,bacasından çıkan kara dumanı ve yanlarından fışkıran beyaz buharlarla arkasındaki on’a yakın yolcu vagonunu sürüklüyor.. Yer sallanıyor..Tren uzuyor garın içinde..Lokomotif ileriye gidip buharlar saçarak fren sesiyle gıcırtılar içinde duruyor..Artık ona bakmayı bırakıyorum..

Zaman makinemi biraz ileri alıyorum..Halkapınar garının şimdiki metro istasyonu şıklığı içinde eski gürültülerinden
Arınmış daha sessiz ve dakik gelip tam saatinde kalkan o elektrikli
Ve tertemiz Avrupai metro trenlerini karşılayıp uğurlayışı nı düşünüyorum..Babam geliyor aklıma.. Onu iş başında gördüğümde,
Hep yüzüne kömür karası bulaşmış olurdu.. Elleri de yağlı olurdu..
Bir top üstüpü olurdu elinde…Elerinin yağını ona silerdi..Beni gördüğünde ise hep gülümserdi.. Gururla o tonlarca ağır lokomotifi yerinden buhar gücüne kumanda ederek hareket ettirişini izlerdim..
Gar lar ve tren istasyonları hayatım boyunca olduğu gibi, şu an bile çok ama çok garip duygular, hisler uyandırır bende..Rüyalarımda Koskocaman ve bomboş, insansız gar lar görürüm.. Trenlerin geldiği ve gittiği..Hepsini de babam kullanır.. Gar da beni görür ve
Yine gülümser..

Çocukluğumun beni en çok etkilemiş ve şimdi bile yanından geçerken,eğer arabamla geçmiyorsam, mutlaka içinden dolaşmaya ve yeniden eski heyecanlarımı hatta korkularımı yaşamak için gerilere,çok gerilere gittiğim,içinden geçerken beni çok heyecanlandıran hayatımın tek ve büyük büyülü gar’ı,benim tek favori gar’ım,gizemli Alsancak gar binası dır..

Babam, bu yollara buharlı bir lokomotifle karşı koydu direndi..Yıprandı..Onun zamanının da modern ulaşım aracı
Kara trendi..Onun bunda bir kabahati yok..Ama inanın bu metro modernliğini, tarzını ve hızını görmesini çok isterdim..

Zaman makinemi yine geriye alıyorum..Karşıyaka dan gelen ve Basmane’ye giden trendeyim şimdi..Hızla,Hilal istasyonuna giriyoruz.. Bana bilet soran kondüktöre gururla ‘’paso’’mu gösteriyorum..Basmane de iniyorum trenden..Hızla
Basmane garından,Altınpark meydanı, Tilkilik,Keçeciler,Mezarlıkbaşı,Havra sokağı güzergahını kullanacak şekilde, Cami tarafından çıkıyorum..Yine bakınıyorum etrafa..Çok mutluyum..Gevrekçi ve boyozcu lar ve sabah evden bir şey yemeden çıkanlara gevrek ve boyoz’un yanında birer de kaynamış yumurta satabilmenin gayreti içindeler..Ben se dedim ya mutluyum işte..Beni tek üzen,dörde uzunlamasına bölünen kaynamış yumurtanın üzerine atılan tuzla birlikte iştahımı kabartan kaynamış yumurtalara uzaktan bakıyor olmak..

Bu macera aynı isimle 2 numaralı yazımla devam edecek.

ELDE VAR HÜZÜN’DEN
Hayat zamanda iz bırakmaz,
Bir boşluğa düşersin bir boşluktan,
Birikip yeniden sıçramak için.
Elde var hüzün..

ATİLLA İLHAN.
www.yenigazetemege.com.tr yazarlar özdener güleryüz

ÖZDENER GÜLERYÜZ