Büyük İnsanlık Şiiri - Oktay Kocagöz

İnsanlık değil bir savaşın ortasında
öldü pis bir kaldırım aynasında
hepimiz el birliği ile işledik bu suçu
ucundan kıyısından ve en çok da sol yanından vuruldu
umudun elinde oyuncak kalbi zaten yorgundu..

el birliği ile öldürdük ki
suçlamayalım diye birbirimizi
idama mahkum bir masumun aklında gezerken
uçurtmasında gökyüzünde çocuğun bir
ah
gülerken ölmek ne güzeldir
ve kumrular sabahları dem çekerken
solgun hasta yüzlerden bir rüzgar gibi geçerken
yalnızlıktan umutsuzluktan kederden
yaralı bir hayvan gibi can çekişirken
buruşurken
annelerimizin yorgunluktan ve yoksulluktan elleri ve yüzleri
el birliği ile öldürdük ki
suçlamayalım diye birbirimizi..

Afrika'da Hindistan'da emperyalist bir kukla hırsızlık ederken
en çok da varlık içinde eziyetten
işkencede susarken kanı kırmızı olsa da
ellerimin rengi zenci olduğu için kelepçelenirken
sevindirmek için kır bahçesinde hep aynı rengi görmek isteyenleri
dayanamadığı kadar kızıl olduğu için derisi
her mevsim yediveren kadar farklı düşündüğü için mesela
pek ulvi demokrasi katında
yine bir yalanı mikrop gibi aynada çoğaltırken insanlık adına
soğuk kanlı ve pek imtiyazlı büyük adamların pazarlığında
üç kuruş için ırgatlık edenlerin çıplak ve nasırlı ayaklarında
ve sorgulanmaz dogmaların cahil büyüsünde kaygısız uyurken
sorgulayan aklın kanı oluk oluk akarken
katilim ve namussuz şu insan tarafından
zalimlikten ve zevkten
öldürüldüm ben..