Büyük gün -- kıyamet Şiiri - Muhittin Laçin

Büyük gün geldiğinde kıyamet koptuğunda
Yeryüzünde ki hayat bitip son bulduğunda
Dünyanın ölümünü seyrettirseler bana
Şahit olmak isterdim o muhteşem zamana

Güneş ‘in söndüğü gün Ay’ın döküldüğü gün
Tüm insanlar dirilip rabbine döndüğü gün
Dağlar yürütüldüğü denizler kaynadığı an
Gökler parçalandığı yerler yarıldığı an

Sur ‘a üflendiğinde o ilahi emirle
Başımı kaldırayım doğrulayım tekbirle
Topraktan sıyrıl ayım ya Allah deyip de ben
Tevhit sancağın alıp ben gideyim en önden

Başlasın yolculuğum en uzak mesafeden
Denizler ötesinden yerin bittiği yerden
Kırk yıl sürsün yolculuk ter döküp yorulayım
Fırtınalar uçursun rüzgâr'la savrulayım

Yetmiş dağı tepeyi yalın ayak gideyim
En keskin virajlarla kıvrılıp bükü-leyim
Öfkeli tufanlarla dağılsın zerrelerim
Atomlara karışsın arşa çıksın küllerim

İnler cinler yürürken Arasat meydanına
Utanmadan çıkayım Rabbimin huzuruna
Mukaddes emaneti sunayım sahibine
Ellerimi açayım yalvarayım Rabbime

Deyim ki yüce Rabbim kırk yıldır yürüyorum
Kapına geldim senden merhamet diliyorum
Ruhumu kırk bir kere şükürle yıkasınlar
Layık olduğu yere tevhitlerle koysunlar

Desinler ki ey Âdem vuslatın tamamlandı
Sıyrıl çık kılıfından ona lüzum kalmadı
Tövben kabulü için imzalandı fermanın
Dünya hayatın bitti hükmü kalktı zamanın

Muhittin Laçin (misali)