Büyük Duvak Şiiri - Nevin Akbulut

"Unutma Oyunu"

Arada bir aklıma düşsen de
Hiç kalkmıyorsun düştüğün yerden
Bir düşe adımızı verdik

Kalbimiz yandı!

***

Ürperen sırtımı çıkarıyorum sırtı açık elbisenin içinden
Dışıma giyiyorum sırtıma
Elbisem içimde kalıyor
İçim ısınsın istiyorum

İçim ısınmadan, ciğerlerim terlemeden ısınmıyor sırtım

Kalbimin yanına bir kalp çizmek gerek
Büyük bir itinayla
Küçük korkularla
Korkuların büyüttüğü boşluklara yaratmalı bedende

Eksiliyorum
Yüreğime yenildikçe

Ellerimle ellerini çiziyorum
Buğusunda ısınan kalbimin yanına, camdan
Kırıldı kırılacak hayaller kuruyorum
Evimiz hiç olmadı

Bir sürü duvak yaptım
Oyuncak bebeklerime olacak kadar küçük duvaklar
Kendime küçük gelen dünyada büyümeye çalışıyordum
Çalıştıkça küçüldüm
Oyuncak bebeklerim kadar, ufaldım

Böyle dokununca nasıl da kırılgan her şey
Zaman nasıl da kaygan
Ama geçmiyor
Küçüklüğümdeki gibi

Büyüklüğümde eksik bir şeyler var

Küçük başıma sığmıyor büyük duvaklar
Büyük dualar biriktiriyorum dudaklarımda
Güvenmek için biraz daha sağlam basmak gerek
Dünya kayıyor ayaklarımın altından
Zemin kaygan
Ellerim ayak uyduruyor
Yerleşemiyorum gitmekten

O köşede son bakışı kalmasaydı küçük kızın
Büyük umutları olacaktı
Böyle gitmeseydi elleri önünde birleşik
Sağlam kalmalar düşleyebilirdik
Yetişebilirdik, yerleşebilirdik
Ufuktaki karaltıda kararmasaydık

Yok olmayı da deneyebilirdik
Varlığına inandıklarımız olmasaydı

Oyun oynamasam unutamazdım
Ben en çok unutma oyunu oynadım

(Yirmi Aralık İki Bin On Üç 16 30)