Büyük Babilin Yükü Şiiri - Yorumlar

Babil’in büyük Tanrısı marduk, tek tanrılılığa geçişte, Aton ve Yehova’nın öncülüdür. Pontifex Maxsimus da Romalıların tek tanrılığa geçişinde ara dönemi, sonra da papayı simgeler. Sunak Vatikan, “Kara küp=Kabe”dir. Babil, o yüksek kulesiyle, Tanrı’ya ulaşmayı hedeflerken, onun yerine bir fahişe gibi sonradan ortaya çıkan bu güçlerle ve bu güçleri kendi zenginlikleri için kullanan tacirler, krallarla birleşip kötülüklerin anası olmuştur.Oysa, emir-ceza, elinde orakla ölüm saçan Azrail aracılığıyla yine Tanrı’dan gelmiştir. Burada karşıtlıkların üst üste çakıştırılarak kullanıldığını görüyoruz. Azrail, hem kralların, tacirlerin, zenginlerin hizmetine girerek ölüm saçıyor, hem de bir gün mutlaka, bu fahişeliği cezalandıracak. Çünkü gerçek Tanrı, ardıllarını bu amaçla yollamadı, Babil kanmayıp sadık kalmayı bilmeliydi.
Haç, iyiyi doğruyu arayan insanların başkaldırısını yıldıran, ürküten, cezalandıran Hristiyanlığın simgesi. Ay da Tanrı (saldır-ay fellah) adına kullanılan Arap saldırganlığının simgesi. Şeytanın tahtı şaday ise Yahudi yayılmacılığının. Sömürü ve zenginlik için kendini pazarlayan Babil ve dinler, gerçek Tanrı’nın gazabından kurtulamayacaktır. Zenginlik, sömürü için yapılan kanlı din savaşlarının nedeni olan dinler, insanları, Tanrıyla bağlayan şarkıları, müziği, şiiri, fahişenin büyüsüne (Babil’in) kapılıp yok ettiği için cezalandırılacaktır.
Bu dinlerin, her düzeydeki temsicileri, istedikleri kadar pisliğe bulaşmış ellerindeki muskalarla, tesbihlerle boşuna yakarıp dursunlar. Bunlar, ya yakardıkları Tanrı’nın bu belalara neden olduğunu bilmiyorlar ya da yakarılması gereken Tanrı’nın böyle bir Tanrı olamayacağını bilmeden, kötü amaçlara alet oluyorlar.
Şiiri okuduğumuzda, öyküyü izlerken, ozanın yakıcı öfkesinden fışkıran alevlerle tutuşmuş yüreğimiz, umuda doğru yol almaktadır. İnsanlığın başına, dinlerin oluşturduğu bulutlardan yağan belalar yağmuru, bir daha yağmamak üzere, gerçek Tanrı’nın ateşiyle yok edilecektir.
Öykünün şiir, şiirin öykü olduğu bu metni okuyunca sarsılıyoruz. Neden? Ozanda, eşitsizliğe, sömürüye, kötülüklere karşı duyarlılık, aşkın öfke, teolojik, mitolojik bilgiyle yoğrulmuş. Dil ve anlatımdaki kuyum işçiliği ile bize sunuluyor. Türkçe mükemmel. Çeşitli imgelemler, simgeler...Sıfat, ad tamlamalarının oluşumundaki yaratıcılık, ince ince örülmüş aliterasyonlar, kişileştirmeler, eğretilemeler, benzetmeler, mecazlar...Şiir daha geniş incelemeyi hak ediyor.Nice şiirlere ozan...

Eskatolojik literatürde Büyük Babil aynı zamanda simgesel olarak “fahişelerin ve çirkinliklerin anası”dır. Sadık bir eş veya bir ana gibi Tanrıya bağlı kalması gerekirken bu “büyük şehir” yeryüzü egemenleriyle (siyaset ve ticaret) zina halindedir:

“Sır, Büyük Babil dünyanın fahişelerinin ve çirkinliklerin anası.. Ve gördüğün kadın dünyanın kralları üzerinde krallığı olan büyük şehirdir... Ve dünyanın kralları onunla zina ettiler, ve dünyanın tüccarı onun sefahatinin kuvvetinden zengin oldular” (Apokalips 17-18)

Siyaset ve ticaretle kirli işlere bulaşmış tüm dünya dinlerinin ve tüm dinsel kurumların tanrısal gazapla yok edilmesine işaret ediyor belki de...

konuya yaklaşmak için 'ekşi' sözlükten bazı tanımlar koymak istiyorum buraya

'bundan dolayı onun adına babil denildi; çünkü rab bütün dünyanın dilini orada karıştırdı; ve rab onları bütün yeryüzü üzerine oradan dağıttı'(eski ahit)

kelime kökeni:
1- bab-el , 'tanrının kapıları' (gates of god)anlamına geliyormuş
2- balal: kafa karıştırmak (confuse)

anlamında (babil kulesi öyküsündeki insanların dillerinin ayrılması ve confuse olmaları...)

Babil şehrinde kule yapılınca , tanrı kendisine bu kadar yaklaşmaya çalışan insanları cezalandırmak icin farklı dilleri yarattığı, bu sekilde de bütün cezayı çevirmenlerin üzerine yıktı.
Bir not daha düşebilirim. Babil sözcüğünün bugüne bir uzantısı da meşhur babylon sözcüğünde saklıymış.

Yukarıdaki bilgiler sonrasında şiire dönersek;

Şiir yeryüzündeki kargaşını icadedildiği ve kargaşa ruhunun yeryüzüne sembollerle yayıldığı mekan olarak gördüğü bu 'remz- kenti' sorumlu tutarak müşahhas bir düşman bulduğunu düşünüyor.

Döneme ilişkin ,resim ve sembollere dayalı imgelerle o devri ve zamana uzantılarını gözlemliyor.

Kızgı ve ilenç şiirin hakim havası.

Tabiri caizse biraz Don Quixote bir eda var şiirde.

Babile bakış, dış bir kızgınlıkla değil, her birimizde ki babil uygarlık izlerinin sorgulanması şeklinde olsaydı daha mı iyi olurdu.
kavram böylece daha bir içselleştirilmiş ve insanileştirilmiş olurdu diye geçiyor aklımdan

Her şeye karşın düşünceye , çabaya ve duygulara yani bu şiire selam bırakıyorum