Büyük Ayak Küçük Ayakkabı (ıv)

Ninniler bile kıssadan hisseydi,
Ah keşke bunu şimdiki anneler de bilseydi.
Ahde vefa insanın en büyük özelliğiydi,
Bu da onların en takdire şayan güzelliğiydi.
En fakiri bile misafir beklerdi,
Kazandığı hayırlara bir yenisini eklerdi.
Evlat aziz terbiye ise daha aziz di,
Sofralar daha bereketli daha leziz di.
Komşunun tavuğu komşuya görünmezdi kaz,
Manevi değerler alınırdı baz.
Ağızlardan akardı sanki bal,
Kırılmazdı kolay kolay yeşil bir dal.
Komşu komşuya etmezdi zulüm,
Hatırlanırdı her daim ölüm.
Cıvıldaşırdı birbirinden güzel kuşlar,
Seviyeliydi konuşmalar.
Paylaşılırdı hüzün ve kederler,
Allah rızası için birbirlerini severdiler.
Yüzüne karşı övülmezdi mert ve babayiğitler,
Menfaat için değildi gidip gelmeler.
Çocuk bile gaz çıkardığında utancından kızarırdı yüzü,
Bozulmamıştı insanın gerçek özü.
Yoktu bu kadar bulaşıcı hastalık,
Devam ederdi ömür boyu dostluk.
Camilerde yuva yapılırdı kuşlara,
Allah’ın bereketi girerdi aşlara.
Korunurdu titizce devletin her türlü malı,
Kesmezdi insan asla ve asla bindiği dalı.
Yoktu kıyametin alametleri, yüksek binalar,
Oynanmıyordu bu kadar entrikalar.
Evlat babasından, baba evladından değildi habersiz,
Namuslar payı mal olmuyordu kaldıkları halde ersiz.
Yapılırdı her türlü hayır hasene,
Değer verilmezdi hiç karıncayı bile bile ezene.
Tertemizdi ince uzun sokaklar,
Meclislerde oturamazdı korkaklar.
Ayırım yapılmazdı aynı bayrak altında yaşayanlar arasında,
Buluşurlardı yaşadıkları köyün aynı pınarında.
Şirin uykularını bölerdi anneler,
Sevgisiz kalmazdı günahsız çocuklar.
Göğüsleri bozulmasın diye süt vermeyenler var,
Bilmezler ki mezarları onlara olacak dar.
Bu can bu tende yaşadıkça,
Yazacağım bunları Allah nasip ettikçe.
13/12/2006