Büyük Ayak Küçük Ayakabı ( 2 )

Esiyor rüzgarlar püfür püfür,
Aslını kaybedenlerin suratına tükür!
Her gün yaratana gerekir şükür,
Kendini bilenin dilinden, eksilmez zikir.
Nurani gözler mahmur,
Yağmaz oldu bereketli yağmur.
Kalmadı sofralarda bereket,
Mum ışığında aranır olmuş sadakat.
Bulanık akıyor ırmak,
Yakışır mı insana kalp kırmak?
İçilmiyor artık kalaylı taslardan su,
İnsan insana kuruyor ha bire pusu.
Ağlıyor anneler yürekleri delik deşik,
Ceviz ağacından yapılmıyor artık beşik.
Kalmamış akrabalık dostluk,
Bir hiç yüzünden birbirimize küstük.
Buldukça envai türlü nimetleri azdık,
Uzaklaştıkça kendi benliğimizden uzaklaştık.
Yırtıldıkça yırtılıyor haya perdemiz,
Durgun sularda bile yol almıyor gemimiz.
Anneler emziriyor çocuklarını abdestsiz,
Geceler geçiriliyor zikirsiz ve ibadetsiz.
Bilinmiyor cennetimsi vatanın kıymeti,
Tasavvur edemiyorlar yaşayacakları zulmeti.
Yufka yürekler olmuş katı,
Kırbaçlıyorlar boşuna, bindikleri en güzel atı.
Çelikler dönüşmüş paslı demire,
Asi olmuş insanlar uymuyorlar Allah’ın emrine.
Bismillah denilmeden oturuluyor sofraya,
Bakılmıyor helal ile harama, dolduruluyor torbaya.
Dağ gibi babayiğitler parasız,
Tüyü bitmemiş yetimin hakkını, gasp ediyor asılsız.
Karın tokluğuna çalışıyor kimi insan,
Kimisi de bir hiç uğruna ediyor isyan.
Merhamet abidesi insan olmuş vicdansız,
Yaşıyorlar insanlar birbirlerine karşı sevgisiz saygısız.
Şerefsizin yaptığı kalıyor kendine kâr,
Yağıyor beli kuvvetli olmayanın başına dolu ve kar.
Gönlüm dolu sitem,
Şaşırıp kaldım, bilmiyorum nere gidem!
Arzuhalci usandı arzuhalimi yazmaktan,
Bir gün daha geçti bak yine doğdu tan.
11/12/2006