Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Kalıç tutar arpa yolardı
Genç vede güzeldi
Ayaklar çıplak topuklar çatlaktı
Elleri nasır tutmuş
Fistanı kırk yamalıktı
Başında bürüğü ağzında yaşmağı
Konuşmazdı boşu boşuna
Mutluydu bahtiyardı
Toprak kokardı her yanı
Toprak kokarken mis gibi... tertemiz yürekler nasılda hüsrana uğruyor büyük şehirlerde...
Büyük bir hasret ve zamana öfkeydi şiiriniz...
Güzeldi. Tebrikler
Saygımla
Her yitirilende yürek öyle cizkler alırki...yaşamak zul gelir..yüreğinize sağlık
Salim dostun kaleminden akan dizelere tebriklerimle...
çok güzel bir şiir okudum tebrik ederim üstad
anaların anası toprak ana dile gelde anlat çektiklerimi harika eline sağlık dost yürek
Kayboluyorum yavaş yavaş
Acımasız bu şehirde
Bir meşalenin sönüşü gibi
Sönüyor umutlarım
Bakma sen güldüğüme
Aslında acınacak haldeyim
Arsızlığımın gülüşü vurdu
Yıllarca taşıdığım çocukluk
Hayallerimi bitirdi
Bu şehir
Harika dizeler.Bütün bentleri harika.Anlamlı,akıcı,zevkle okunan şiire ve değerli kalemine tebriklerin binlercesi.............................Halil Şakir Taşçıoğlu
ne kadar güzel o sadelik güzelliğini bu sadeliğince de analatım... kutluyor, teşekkür ediyorum, sevgim, saygımla... beğeniyle okudum, bir tek son mısra yerini değiştirme geçti içimden, neden bilmem... acizane...
Kokuşmuş bu şehirde... takılmıştım ama, bir daha okudum bu güzelliği... yok, vazgeçtim... tam yerli yerinde... muhteşem bir şiir...
Hasreti soğutamadım
Ana sütü gibi sıcak
baba şevkatı kadar temiz
Dolaşır damarlarımda
Geçmişin izi yüreğimde
Sevgi uçurtması uçtukça
Ben kayboluyorum
Büyük anam babaannem
Tatlı ninem
Kokuşmuş bu şehirde
Ustalıkla yazılmış bir şiir.
Sevgili kardeşim, Değerli kalem Sayın : Salim Erben
Gönülden gelen duyguların mısralara duygulu ve etkili bir şekilde aktarılması ile beğenerek ve saygı duyarak okuduğum Çok Güzel Bir şiir olmuş.
Şiirdeki ustalığınızı selamlıyorum Benden Tam Puan..
Şiir ve hayat yolunuzun açık ve engelsiz olmasını diliyorum.
Her şey sizin ve sevdiklerinizin gönlüne göre olsun.
Kardeşimin sayfasına Sevgi ve saygı ve başarı dileklerimi getirdim. Lütfen kabul buyurunuz.
Dr. İrfan Yılmaz. - TEKİRDAĞ.
'Hasreti soğutamadım
Ana sütü gibi sıcak
baba şevkatı kadar temiz
Dolaşır damarlarımda
Geçmişin izi yüreğimde
Sevgi uçurtması uçtukça
Ben kayboluyorum
Büyük anam babaannem
Tatlı ninem
Kokuşmuş bu şehirde'
Yüreğine sağlık, kabul edermisin seni kendi dizelerimle kutluyorum, sevgiler...
Vefa görmedim sevdiklerim de
Dost değilmiş uzanan her el de
Gönülden sevenler söyle nerde
Öz başka söz başka söylermiş
Anlamadım ANNE..
Zevkle ve beğeniyle okudum. Tebrikler, selamlar Salim Bey.
Bu şiir ile ilgili 35 tane yorum bulunmakta