Büyük abilerin çıldırtan dengesi

bu his nereden geliyor içime

kime dönsem aynı hikaye ve aynı şehir
aynı pusu içimdeki tüm düşmanlardan
ezberleyemiyordum da nerede mayın
nerede hayatın sorgusu
ve kavgalara koşarken
hatırlamıyorum basıpta ölmediğim yerleri.

huysuz bir gitmek arzusu ömrümden
yaşamanın mutluluğuna karışan bir yürek
bir yürek ısıtıyor ayazını hiçliğimin.

yine de insan baktıkça ufka
ölümünü düşlemeden edemiyor
sen de bilirsin bu duyguyu
gülerken gözünden yaş gelir, aynen öyle.

dağları izle
ben seninle
kanatlarımı bulmuş gibi
bacaklarıma kavuşmuş gibi
ilk kez bir çiçeğe sarılmış gibi
her günü sonmuş gibi
olduğunca
olabildiğince fazla
alabildiğine mutlu
ve kan ter içinde galip.

ama biliyorsun
bulunduğumuz yerde iyileri sevmiyorlar.
ülkemin gölgesi vuruyor sularımıza
ve yosun tutuyor gövdesi umudun.

canımı sıkıyor ekonomi
ve dahası arılar da ölüyor artık.
güneş bile düşman oldu çiçeklere.

elbet dolu dizgin koşarım seninle
parasızlığın ve kötülüğün içinde
anneme koşar gibi.
kıyıya uzanan dalgaları tekmeleriz seninle
en beter havayı da seninle koklarım ben,
annemi koklar gibi.

her şeyin güzel olacağı bir çizgi var
şimdi sarhoşluğun zamanı değil sevgilim.
kendine gel!
büyük abilerin söylediği çıldırtan dengeyi korumalıyız bugün.
sarılarak ilerleyelim,
düşülecekse bile,
en iyi biz düşeriz!