Büyüdüm Sanma Küçüğüm Şiiri - Ferah Yılmaz

Vaktinden önce yaşayamazsın hayatı.
Daha da büyüyeceğin günleri göreceksin,
sevinçlerle gülecek,
hüzünlerle gözyaşı dökeceksin.
Mutluluk yarışacak seninle.
Kâh yerden kesilecek ayakların,
kâh saçların savrulacak rüzgarda yapraklarla.
Zaman gelecek ki küçüğüm,
daha ne acılarla kıvranacaksın,
hasretler yüreğini dağlayacak,
kavuşmaları bekleyeceksin özlemle.

Her gece düşlerinde olacaksın gökkuşağından salıncakta
Kahkahaların çınlatacak kulakları.
Gün gelecek öyle bedbaht anlar yaşayacaksın ki,
pembelikler soluklaşacak,
griye kesecek tüm renkler,
umutlar alıp başını gidecek senden uzaklara.

Kimi zaman ansızın kırmızı bir heyecanla çarpacak yüreğin.
Ne olduğuna bir anlam veremeyeceksin.
Her defasında başın gökyüzünde,
gözlerin ise bulutları dolaşacak sevinçle.
Bazen hüzünlenecek,
gözlerin olacak yağmur bulutları.
Bazen de yalnızlıktan,
dalgalar okşayacak çıplak ayaklarını.

Küçüksün küçüğüm küçücüksün
Göreceklerin her bir takvim sayfasında gizli
gökyüzüne dikilmiş merdiven misali
çıkmakla bitmeyecek,
Saymakla bitiremeyeceksin yaşamın basamaklarını.
Yavaş yavaş büyüyeceksin yavaş yavaş.
Bazen da büyüdükçe yavaş yavaş öleceksin
Öldüğünü, öldürüldüğünü hissedeceksin.

Hani, hep şu özlemle uçurttuğun uçurtmanın kuyruğuna takılacak hayallerin,
kimi zaman salınarak yaklaşacak,
kimi zaman da yıldızlar kadar uzak olacak sana.
o hayaller ki, bitmek tükenmek bilmeyecek
her defasında yerini bırakacak bir başkasına.

Küçüksün küçüğüm küçücüksün,
Büyüdüm ben dese de dilin,
Ev bark, çoluk çocuk sarsa da etrafını
Her ufka takılınca bakışların
Yüzüne düşünce hüznün gölgesi
hala gözlerinde o çocuksu mahzunluk,
Hala yüreğinde hıçkıran bir çocuk,
Ve hala inan ki,
gülümsemende tutsaktır özlemlerin…

Ferah YILMAZ- dağarcık
İzmit / Yirmieylülikibindokuz