Büyüdüm Ben Artık Anne Şiiri - Nasıf Acar

Büyüdüm ben artık anne!!!
Kaygılar, üzüntüler, dalavereler...
Çıkarcı davranışlar...
Çocuk ruhumu sardı çepeçevre
Değişime uğradım,
İçimde kentsel dönüşümler...
Büyüdüm ben artık anne!!!
Senin gibi neler düşünüyorum ki!
Neler geçip gelip geçmiyor,
akıl süzgecimden...
Senin uykusuzluklarının,
Nedenini sordugumda,
Anlatırdın....
Güler geçerdim, çocuksu ruhumla
Ki henüz çocuktum.
Gençliğe aday,
Geçiş dönemiydi...
İlk gençliğe...
Erken büyüdüm ben anne!!!
Artık beni de senin gibi,
Geceleri uyku tutmuyor.
Geleceği, geçmişi düşünmekten
Benim de dolularım almıyor
Boşlarım dolmuyor.
Uykularımı,
Askıları aldım ben de senin gibi...
Şimdilerde,ellili yaşlarda
Ben de yaşıyorum senin yaşadıklarını ...
Çocuk ruhumu kaçırdım ellerimden,
Uzaklara...
Şimdilerde ben de,
Uykusuz gecelerime,
Kollarımdaki ağrıları eşlik ediyorum.
Sık sık ağlardın sen de,
Yaşadığın olumsuzluklara...
Kör talihine,
Yalnızlığına, dulluğuna, yoksulluğuna...
Aynı nedenle olmasa da,
Ben de ağlamaklı oluyorum bugünlerde,
Büyüdüm artık ben anne!!!
Dertlerimi, kaygılarımı,
Yoldaş edilmişim bedenime...
Bu çekilmez hayatın,
Ara sokaklarında,
Tökezleye tökezleye
Yaş alıyorum.
Altmışların,
İlk yokuşunu tırmanırken,
terk etmişim,
Bedenimde saklı kalan,
Çocuk ruhumu....