Büyüdüm Ben Anne Şiiri - Can Bayraktar

Büyüdüm ben anne.
Geçmişler geçmişlere katıldı,
Çocukluk oldu eski bir virane,
Eski giysiler birer birer atıldı.

Neden böyle olduk diye sorma anne,
Yenilmek zorunda kaldık akıp giden zamana,
Anlam veremedim safiyane sözlerine,
Havadan sudan nasihatlerde tıkandı mana.

Bir nostaljiye esir olmuş dünya,
Gerçekler ağır ağır sindi ruhuma,
Uyandım uykudan kabusları duya duya,
Ezilmeyi yediremedim gururuma.

Büyümek zorunda kaldım anne,
Ayaklarımı sıkıyordu prangalar,
Ulaşamıyordum benden uzaktakilere,
Sinir bozucuydu geride kalanlar.

Ben senin hayalindeki evlat olamam artık anne,
Nerede o çocuksu düşlerim, nerede gülüşlerim?
Çehrem aklıma isyan ediyor anne,
Her defasında artıyor ölüşlerim.

Banane filancanın ne yaptığından?
Nerede çalıştığından, kime aşık olduğundan,
Örnekleri erittim bünyemde anne,
Ruhumda oyunlar oynandığından...

Nasihat zamanı geçti be anne.
Etsen de yaramıyor bir işe.
Umarsızca katlanıyorum sözlerine,
Tüm öğütler gibi bunlar da klişe.

Seni sevmediğimi sanma anne,
Belki olamazdım bu kadar merhametli,
İnsan ihanet edemez ki geçmişine,
Benimki sadece his ama daha zahmetli.

Bilmeden dönüştüm soğuk birine,
Dağların yamaçlarından düşen çığ gibiyim.
Kızgın kumlardan indim en derine,
Dalgalarla boğuşan bir yelkenli gibiyim.

Ben eski ben değilim,
Gülemiyorum alaturka komedilere,
Ama kaskatı bir heykel de değilim,
Sanırım büyüdüm ben anne, özür dilerim...