Büyüdüm Artık Şiiri - Neslihan Ergin

İçimdeki kelebek havalandı şafakla birlikte
Biten umudun gözyaşlarıyla uçtu can evine …
Çocukluğumun üzerine yağan dolu bir yağmur hislerim
Damarlarımdan kan çekilircesine acıyor hazırlıksız yüreğim
O kelebek o denli bekledi ki kozasında
Sevdayla yandı, gözyaşıyla ıslandı, acıyla kıvrandı...
Ama en soluksuz bırakanı
Gül sandığı tohumları
Yüreğine ektikçe, dikenlerin batışıydı …
Yaşam sayacında yol alma zamanıdır da
Kış öylesine esir aldı ki
Hem sesim dondu hem de geleceğim …
Gidiyorum gülüşlerimden …
Susuyorum eksikliğimden …
Görmüyorum siyah kirpikli gecelerimden …
Biliyor musun? Korkuyorum!
Senin bile yıkamayacağını düşündükçe
İçimdeki senden …
Ve
Kalan tek kanatlı kelebeğimi
Salıyorum toprağın ihanetinden …
Ölmeyen toprak mıydı?
Yoksa güneşin gazabına engel rüzgar mıydı?
İki kalbi vardı sanki …
Geceyi sabahla uyandıran
Yarınları karanlıklara eliyle uzatan
Yeni doğan her bebeğe söylenen
Ezgisi dokunaklı ninnilerdendi…
Ne kadar uyumuşum ki
Uyandığımda kimse tanıdık değildi
Hiçbir koku sinemin özlediği has koku gibi sinmedi...
Gözlerin kapalıyken, açmak kadar kısaymış düşler …
Bıraksalardı
Öyle kalsaydı keşke
Bendeki resimler …
Bin değil
Bir kez öldürselerdi keşke
Silahı ateşleyen gerçekler …
Umarım nabzımın sessizliği
Ürkütmez kayalar arasındaki saklı nehri
Kendi şırıltısını dinlerken
Aldatıcı maviliğinde seyreder, olmayan yüzünü...
Aldattığı, tenha koylarında konaklayan misafiri
Aldatır asıl kendini …
Yalnızlığın sesidir onun sevdiği
Can evine varamadan, çocukluğumun kelebeği …
Düşlerde yaşayanların, gerçekte var olmadığına inanacak kadar
Büyüdüm artık …
Korkutmuyor yalnızlık
Ve
Karanlık …
Susmuyor
Ruhumdan çalınan mutluluk …

Mucize Kelebek/2007