Büyüdüm Annem Şiiri - Aygül Zade

Nerden büyüdüm be annem,
Daha dün düştüğüm yerin tozu üzerimdeyken,
Büyüdüm dediler,
Bileklerime zincir, omzuma yük taktılar.
Ben mi istedim bu kadar güçlenmeyi?
Ben mi istedim yüreğim taş gibi olsun diye?

Nerden büyüdüm be annem,
Çocukluğumu bile doya doya yaşamadım,
Ağlamayı bile gizli gizli öğrendim,
Kimse görmesin diye,
Kimse “zayıf” demesin diye.

Nerden büyüdüm be annem,
Hayat bana diz çöktürmeye kalktı,
Ama diz çökmedim,
Yere düşsem de yumruğumu sıktım,
Kalktım, kanımı sildim,
Bir daha vurdum hayata.

Nerden büyüdüm be annem,
Korkularım bile benden korkar oldu,
Geceler bana dar geldi,
Karanlığa bile kafa tuttum:
“Gel!” dedim,
“Ne varsa getir, ben buradayım!” dedim.

Nerden büyüdüm be annem,
İçimde hâlâ o çocuk var,
Ama şimdi o çocuk haykırıyor:
“Yeter ulan!” diyor,
“Ne acın kaldı, ne sınavın,
Ver neyin varsa ver,
Ben senden korkmam!”

Nerden büyüdüm be annem,
Ağlarken bile gururla ağlıyorum artık,
Her damla gözyaşım
Bir meydan okuma,
Bir savaş narası,
Bir hayata tokat!

Nerden büyüdüm be annem,
Kırıldım, yandım, tükendim,
Ama küllerimden yeniden doğdum,
Şimdi bana kimse “sus” diyemez,
Kimse “boyun eğ” diyemez.
Çünkü ben çoktan büyüdüm,
Ve artık hayat bana değil,
Ben hayata hükmederim!

AYGULZADE