Büyüdüm Şiiri - İbrahim Atılmış

Köklü bir kasabanın
köksüz bir ailesiydik biz.
Annem öksüz babam yetim,
has bel kader geldiğim şu dünya da
şair olmak değildi niyetim.
5 kardeştik biz aynı anne babadan
5 kardeştik aynı şilte de yatıp
aynı kazandan kaşıklayan
5 kardeştik biz 4 u erkek biri bayan
hep 5 kardeştik biz
sözde birbirinden farkı olmayan
anam kırkındaymış ben doğduğumda,
daha kırkım çıkmadan düşmüş babam yollara
Ekmek kavgası sarmış dört yanımızı,
gurbet el sallıyor,
sıla bırakmam diyor
nafile!
ekmek kavgası bu
ve babam gidiyor
en uzağına hasretin.
dil bilmez yol bilmez diyarına
yıkılasın Alamanya..
Anam hem ana hem baba bir yandan
Kazan kaynar hasret ocağında
biz büyüyoruz usulca besleme kucağında.
Çocukluğum çocukça geçti
büyüdüğüm kenar mahallede,
toz toprak içinde,
ve taşındık şehir merkezine
Artık Kamyon şoförüydü babam
okuma yazması askerden
ehliyeti gurbettendi,
umutları laf dağının ardında.
şehirliydim artık orta okula gidiyordum
elimi kolu sallayarak okula gidiyordum
çünkü kitaplarım yoktu çantam da
aslında çantam da olmadı hiç
bir defterim vardı birde kalemim
iç cebinde ceketimin
Şehrin tek caddesinde
hem de en işlek caddesinde öğrendim
lise yıllarında
arkadaşlarla volta atmayı
bir uçtan bir uca yürürken yol ortasında
her gece sorular sormayı
uzun uzun anlatırdık birbirimize
bazen boğuşurduk kıyıda köşede
bazen sokak köpekleri saldırırdı hepimize.
En delikanlı yaşlarımda
değişti düşüncelerim,
birer birer yıkıldı tüm doğru bildiklerim
ne kadar bencil varmış meğer etrafımda
en yakınım da
abi abla dediklerim.
Okul bitti iş başa düştü,
aklıma geleceğim düştü,
Benim yaşadıklarım hep düştü,
Evlilik başıma düştü...
Var olmak mıydı aslında yaşamak
yoksa var etmek miydi hiç yoktan acıları,
kendimiz yetmez gibi
birde başkalarının acılarını yüklenmek miydi hayat?
El yordamıyla geldim bugünlere,
öğretenim olmadı benim,
ne gördümse sevmediğim
uzak durmak istedim rüyalarımda bile.
Ne gördümse sevdiğim
yanlış çıktı çoğu zaman.
Acımasızca geçiyordu zaman
yalan oldu anılarım
şimdi çocuklarım oldu kocaman