Büyüdüm Şiiri - Muammer Gündüz

Korkuyorum yaşamaktan belki
Umudunu yitirmiş bir adam buluyorum gün geçtikçe
Karanlıkta ordan oraya çekiştiriyorum kendimi
Bazen bir ölü daha gömüyorum benliğime
Ruhumda işlenen cinayet sayısını hatırlamıyorum
Sonu gelmez acılara soyunuyorum
Zindan karası karanlığa tapıyorum
Büyüdükte ne oldu şimdi?
Yorgun, yıkık, milyonlarca kederli döküntü
Kırgınlık, öfke, üzüntü…
Günlerin terki geçmişin yası
Ya da çocukluğumun kendisiyle bitmeyen münakaşası

Olsun, hayatıma ne girdiyse paramparça
Dokunsan yüreğime ruhunu üşütürsün
Bende istemedim böyle olmasını
Her gece kendime, kendimle kendimi sormasını
Her an düşme korkusu, ıssızlığın kuytusu
Çeksin kurtarsın bakalım ölüm uykusu
Desem de aldırma!
Yarından umutsuz geleceğe yürüyorum
Kanayan ben değilim!
Görmeye tutsak göz bebeklerim.
Olsun daha bir incinsin yüreğim
Gelsin arkamdan kovalayan takvimlerim
Büyüdük de ne oldu şimdi?
Acıların karşısına acılarımla çıkıyorum

Uslu dur diyen ailem sus pus
Mavi önlüğüme sor anne ben bir şey etmedim.
Ne bulduysam anında kaybettim
İstemezdim böyle olmasını
Her çığlığımda kendimi aramayı
Kanatan ben değilim
Her defasında umutla büyüyor özlemlerim
Büyüdükte ne oldu şimdi?
Aydınlığın yerine karanlığa batıyorum