Büyüdüler! Şiiri - Yusuf Ziya Leblebici

onlar ki, oyuncakları alınınca ellerinden
İki gözü iki çeşme ağladılar
Babalarının paçalarından tutup
Yeni oyuncak için yalvardılar

Yürüdüler;
Başka babaların paçalarına yapışarak
Oyuncak almasını engellediler
Köpek gibi dişlediler!

O kalleşler ki, okullarda dostluğun,
kardeşliğin dersini gördüler
Sevginin kutsallığını öğrenip
Barış şarkıları söylediler…

Süründüler;
Öğrendiklerini silahlarla silip
zehirli yılanlara büründüler
sinsice yaklaşıp
beyinleri zehirlediler

o canavarlar ki çocukluğu iyi bilirler,
onları da bir ana doğurdu
kucağında sevgi ile yoğurdu
analarını hiç mi sevmezler

büyüdüler;
çıkarları uğruna
anaları da çocukları da
kurşuna dizdiler!

o karanlıklar ki;
toprağın can kadar değerli olduğunu bilirler
toprak olmazsa ekmek de su da olmaz dediler
güçlerini kullanıp ülkelere girdiler
kendi çocukluklarının katili olup
masum hedeflere yöneldiler

öldürdüler;
aydınlığı siyaha boyayıp
körpecik fidanları
ve de sevgi dağıtan güneşleri seçtiler
ezdiler, sömürdüler, seyrettiler
masum insanların sırtlarına
“yaşasın kapitalizm” yazarak
bulutlara çivilediler!