Büyüdük mü Ne? Şiiri - Sadi Saçak

Eskiden böyle değildi,
Bugün böyle olan hiçbir şey.

Eskiden bir ay ve bir yıldız vardı zihnimizde,
Bir de tepemizin üstünde.
Bugün hiç komik gelmeyen ama o zaman her dinlediğimizde güldüğümüz,
Birbirimize anlatmaktan bıkmadığımız fıkralar vardı,
Bizi mutlu etmek onlar sayesinde oluyordu,
Güldürmekse zaten bir tek gofrete bakıyordu.

Küçükken biz arabaların peşinden koşardık,
Artık ne zevk alıyorduk bilmiyorum,
Deli gibi bağırırdık hele,
Şu yazın sokaktan geçen
Ve sivrisinekleri öldürmek isteyen belediyenin duman arabasının ardından.

İzlediğimiz kliplere özenip koşardık yolun ortasında,
'Kim daha hızlı koşacak'tı o zamanında yarışı,
Tek bildiğim müsabaka oydu,
O zamandan alıştırıyorduk farkında olmadan,
Yenmeye ve baskın çıkmaya bilinçaltımızı.

Küçüktük biz daha,
Hep ben en kısasıydım sınıfın,
Arkadaşlarımın içinde de hep en küçük (kısa) bendim.
Okuduğum hiçbir sınıfta değişmedi bu,
Bunu o yüzden hep dert ederdim.

Kısa boylu olunca herkes döverdi o zamana göre,
O zaman en büyük marifetimiz çünkü dövüşken olmaktı,
Karşımızdaki kim olursa olsun kafasını kırmaktı,
O zamanki düşünceyle daha iyi bir şey bilmiyorduk,
Dövüştükçe insanlar bizi sevecekler sanıyorduk.
Ee! Ne de olsa serde Kara Muratlık vardı,
O filmleri her izlediğimizde dövüşmeye susardık.

Oysa şimdi büyüdük galiba,
Gerçi benim boyum çok az uzadı ama,
Hissediyorum büyüdüğümü...

Mesela eskiden böyle acılar çekmiyordum ben,
En büyük ıstırabım çikolota yiyememekti,
Ya da mahalle başında sabah bıraktığım köpeğin,
Akşam yine o sokak başına dönmemesi.

Şimdi büyüdük, anlıyorum,
Çünkü hiçbir şeyden,
Bir tek şeker kadar zevk alamıyorum...