Büyüdüğüme pişman ettiler

ben büyüdüm çocukluğum öldü
masumiyetimi kaybettim sonra oyuncaklarımı
artık üstümü kirletemiyordum
toprak kokmuyor ellerim
büyüdüğüme pişman ettiler

kimse azarlamıyor artık...
azarlanan yerlerimi kaybettim
arkamdan fırlatılan terliği geçemiyordum, yaşlandım heralde
tadı kalmadı eve geç gelmelerin
yaramazlık yaptığıma pişman ettiler

kokrularımı kaybettim,
meraklı bakışlarımı
artık soru sormaz oldum
uslu çocuk olmak istemiyorum
korkmadığıma pişman ettiler

ödevlerimi yapmıyorum artık
karnem iyidi ama kırıklar kalbimde
yanaklarımı kimse sıkmıyor,nede kulağımı çeken var
ne öğretmenim kaldı ne öğretenim
sınıfı geçtiğime pişman ettiler

uzaktan bakmak,saçlarını çekmek
seni sevdikçe kendimden nefret ettim
yanlız, yalın ve yalansızken
yalanları,ayrılıkları,ihanetleri öğrettiler
sevdiğime pişman ettiler

elimi yüzüme attım,atmaz olaydım
nerde o yumuşacık ten, ya alnımdaki çizgiler
ellerim titriyor,dizlerimde derman kalmamış
kim bu bana aynadan bakan amca
gençliğime pişman ettiler

öldüğümede pişman ederler :)
küçük emrah gibi oldu şiir ya :)