Büyü... Şiiri - Cem Öztekin

BÜYÜ::

Annem Kakaolu süt ister misin dediğinde…
Salya sümük ağladığım günler di çocukluğum
En sevdiğim renk beyazdı
Sütüme kaka yapmasınlar istedim olu böcekleri
Çocukça göz yaşlarım bundandı…
Mavi leğenimin içinde yüzen kağıt gemilerim oldu
Parmaklarımın deyip …
Batırdığı gemiler…
Annem 'e göre gemilerin batması /göz değmesi/nazardı
O yüzden maviydi leğenim..
Ve adalar mavi denizin üzerinde yüzen oyun parklarıydı
O yüzden bakamadım/parmağım ile gösteremedim…
Aaaah! benim çocukluğum…
Doğan ve batan güneşler arasında…
Doğan her güneşte içimde bir sevinç
Batan her güneşte içimde bir acı!
Güneş denize batardı
Deniz ağlardı…
Gece olunca
Deniz acıdan kapattı sanırdım gözlerini
Yıldızlar denizin göz yaşlarıydı..
Yıldızlar ile dolu bir gökyüzüydü çocukluğum…
Çocukken gökyüzüne ağlardım…..
…!
Büyüdüm…
Büyüdükçe
Kayboldu büyü/sü çocukluğumun
Büyüdükçe küçüldü ellerim…
Bahçeler küçüldü…
Tutunamadı bahçe duvarlarında sarmaşıklar
Bahçemde ki çiçekler saksılara kaçtı…
Aaaah! benim çocukluğum…
Verandayı aydınlatan ampulün
Çevresinde dolanan sinekleri seyretmek ile geçti…
Yere düşen sinekleri/ışığa çarpan sinekleri
Annemin sesi/babamın şarabının kokusu
Sarhoş etti sanırdım…
Gece yatağımda/Avuçlarımın içinde
Kaç sinek yatırdım ayılsın diye…
Ve bahçedeki böğürtlen çalıları/Ateş böcekleri
Yanıp/sönen kıvılcımları/Tanrı sanırdım
Şamandı benim çocukluğum…
…!
Şimdi geride
Ne annemin sesi/babamın şarap kokusu
Ne ateş böcekleri/ böğürtlen çalısı
Kaldı…
Şimdi sinekler çocukların tabletlerinde
Prezervatifler bile kakaolu…
Verandamızın ışığı
Gökdelenlerin camlarında şimdi..
Gölgeler küçüldü
Gölge bırakacak kadar yer kalmadı bizlere
Gölge bırakacak kadar yaşayamıyoruz artık…