Buyrun Cenazeye Şiiri - Mehmet Kalay

Tükendi artık umutlar..!
Bitirdim cebimdeki son atımlık barutu da.
Bilmiyorum,
Yol beni nereye götürecek.

Düşünmek istemiyorum,
Yarını ve sonrasını.
İçimi kemiriyor çoğu zaman,
Yalnızlık ve terk edilmişlik duygusu.

Bırakmıyor yakamı imkansızlıklar,
Hissediyorum kendimi,
Esir düşmüş savaş mahkumları gibi.
Her şeyimle insanların elindeyim.

Yırtınıyorum kendimce,
Bir şeyleri değiştirmek için.
Olmuyor,
Ne berbat bir durum bu..!

Kullanıyor insanlar,
Senin güçsüzlüğünü sana karşı.
Sonsuza kadar susmayacak,
Bir silah gibi.

Olacak bu talihsizliğin,
Mutlaka bir kırılma noktası.
“Düzelecek” diyorum,
Çoğu zaman,.

Dayanabilecek miyim bu gidişe,
O vakte kadar.
Ne zaman?
Onu bilemiyorum işte.

Yoksa
“Eyvallah hayat, Aç kollarını öteki alem” mi?
Diyeceğim.

Bıktım…!
Yaşamdan ve sefil hayattan.
Ellerimi açıp,
Gene de tanrıma şükrediyorum.

Kimin kimi sobeleyeceği belli değilken,
Adeta köşe kapmaca oynuyor hayat.
Dünya bir türlü durmuyor,
Zaman çoğu defa aleyhime işliyor.

Bir başka yaşanıyor dışarıda hayat,
İnsanlığın çivisi çıkmış.
Ayrı telden çalıyorken insanlar,
Kimin eli kimin cebinde belli değil.

Kaybolup gitmiş ahlak,
Sokakta, evde, işte, yemekte, sevgide,
Konuşulur olmuş maddiyat.
Duygular ve hisler çöpe atılmış.

Önemsiz olmuş,
Deli yada manyak olmaları,
Namussuz veya ahlaksız olmaları insanların.
Sahte hayatlar egemen olmuş.

Hisler, Duygular,Sevgiler...!
“Maneviyat”
Anlamsız düşünceler olmuş insanlar da.
Hayat bulmuş, günü birlik yaşamlar.

Sokaktaki hayvanlar insanlaşmış,
İnsanlarsa hayvanlaşmış.
Hayvanlar insanca,
İnsanlar hayvanca güdüleriyle hareket eder olmuşlar.

Ne zaman ve nasıl oldu?
Nasıl oldu da farkına varamadım bu olanlara?
Yoksa ben,
O sokaktaki hayvanlarda birisi miyim?

Sorarsanız bana eğer insanlığı,
“Ölmüş, hem de çok uzun zaman olmuş” derim.

01.07.2002 - İstanbul