Buynuzlu Şiiri - Ozan Yayla

Ne eğriyi, ne doğruyu, bilmezsin,
İmana gel, beni üzme Buynuzlu..
Gözlerim kan ağlar, yaşın silmezsin,
Atayın adını ezme Buynuzlu...

Girme her gördüğün sıraya, saf'a,
Süründürür seni o kalın kafa,
Bakma her ağızdan söylenen lafa,
Çölü deniz sanıp, yüzme Buynuzlu...

Neyi düşledinde avradı sattın,
O elin koynunda, sen yalnız yattın,
Şerefi, namusu nereye attın,
El belde kerelip, gezme Buynuzlu...

Daha ne durursun sen bu diyarda,
Burda bulunmazki, senin ayarda,
Görünce kızını pavyonda, barda,
Sen gönderdin onu, kızma Buynuzlu...

Çekmiş arkasına parka, gocuğu,
Oğlun olmuş şu alemin gıcığı,
Ne olacak, onun-bunun çocuğu,
Gece-gündüz içip sızma Buynuzlu...

Yufka olur dere, çekmez kayığı,
Sallayıp durma gel, bomboş yayığı,
Erkeklere hastır, kes o bıyığı,
Sarıver başına, yazma Buynuzlu...

Şu Ozan YAYLA'da, halına şaşar,
İnsanlık aşkıyla gönülü coşar,
Bir gün gelir elbet, sabırı taşar,
Frenle kendini, azma Buynuzlu...

Ozan YAYLA