Bütünüyle Seni Aramıştım Sonuna Dek Kendimi

-Burça'ya

bütünüyle seni aramıştım sonuna dek kendimi
çok olmadı aynalara baktıkça açık seçik kendimi göreli

gerçeklere çıktıkça yolumuz
yatağımızın çevresinde daha bir büyüdü sarı düşlerimiz
namlulara asıldıkça yüzlerce ölü
biz daha bir diri daha bir duru

oysa her seferinde bir başıma dorukları fetheder
kollarımı ve bacaklarımı beynimi ve gözlerimi keserek
uçurumlara atardım
ama bir başına ve kazanan bir mağlup tavrıyla

eskimiş her şeye bir yeniyi katmak için
doymazlığımla yarışır
hep gülmezliğime yenilirdim
tüketmezdim tükenirdim

bir balgam gibi tükürür ruhumu
kulaklarıma dek yükselmiş bir çığlığı tırnaklarımla kazırdım
daha çok daha çok ağlayabilmek için

hatırla Buğu; yalnızlığın o sarı düşlerini
birbirine vurarak yaratmadık mı sevişmeyi
ve geceleri kutsamayı
gün ışığına bile saklamadık mı sevdamızı
hiç bir anlamı olmamasına rağmen perşembenin
perşembesiz yaşamadık mı
ve doruklara ilk kez kalabalık değilmiydik çıktığımızda
ama ilk kez
ve ikimiz
yanlızlığımız bizim usuldan yağmura dönmemiş miydi

söyle Buğu; birbirimizi kendimize karşı kaç kez silahsız
ve çiçeğe boğulmuş bıraktık
kaç kez karanlığı aramızdan çekip
can cana sarıldık
göğüslerimizi biribirine dayayıp gecenin ve perşembenin
hiç bir özelliği olmadığı halde
yüreklerimizi biribirinin içine sokmaya çalıştık

sarı gecelere sevda yükledik beraberce ve yürekli
günün şarkısı en güzel bizim dilimizle şenlendi
yaprak saldı dağlarla öpüştü

anlat Buğu; kendimizi eriterek dökmedik mi
yalnız birbirimizin olan bu sevda türküsüne
ve bütün çalgılar sussada hep yemyeşil değil mi sesimiz
söyle Buğu; doruklara ilk kez kalabalık değil miyiz çıktığımızda
ama ilk kez bir başına ve ikimiz
yalnızlığımız bizim usuldan yağmura dönmemiş miydi

çok olmadı bir mavzer gibi aynalara bakalı
ve kendimi herşeyin içinde bir şey gibi göreli
hani değişen ve değiştiren olarak
hani insan gibi
bir başına ve ikimiz
yemyeşil Buğu yemyeşil türkümüz

insan gibi yani
insan gibi: toprak ve ezgi
yürek ve öykü
bütünüyle seni aramıştım sonuna dek kendimi
çok olmadı aynalara baktıkça açık seçik kendimi göreli

(Emek,1989)