Bütünlük Şiiri - Ozan Satar

Zaman hırsızıydık o gün biz,
Anı varlığın bütünlüğünden çalmış, bir çingene ayısı gibi oynatmıştık.
Şarabımızı kırmızısıyla yalnız bırakmamış, türkülerimizi kendimize çığırmıştık.
Göğü fethedip maviyi yeniden yaratmış ve güneşi ilk kez isteğimizle batırmıştık.
Yorucudur göğü devindirmek, toprağın bağışlayıcılığına uzanıp,
Uzak geçmişten kalan yıldızların varlığıyla aydınlanmıştık.
Bizim güneşimiz değildi onlar ve kimi yaşamıyordu artık,
Ama yine de kırılıyordu ışıkları, gözümüzden akan yaşlara takılıp.
Boşluğa şöyle fısıldadık,
Belki yer damlayı toprak emsin diye çekmiyordu,
Ama o yine de katılıyordu varlığın büyüleyici dansına.
Belki yıldızlar gözümüzden yaşlar aksın diye kaynamıyordu,
Ama biz yine de ağlıyorduk, ışıklarıyla yarattığımız mutluluğa.
Bizim oyunumuzdu bu ve biz hiç büyümeyecek çocuklardık,
Çoktan yaşlanmış, ölmüş ve hiç doğmayacaktık.
Fakat bu oyunda her zaman yaşayacaktık.