Bütün Yalnızlıklara İnattır Ünlem Gibiİ ...

Gül goncam,
bütün yalnızlıklara inattır
ünlem (!) gibi duruşum
ölümle dalga geçişimdir aşka bağlanışım
yazmayla tükenmeyecek dertler yumağıyla boğuşuşum ondan
hayatın yırtılmış yüzüyle dalga geçişim,
tii’ye almayışım ondandır
yitik karanfilin izidir yakamda gülümseyen
hadi,
açıkça söyle
zamanımı geldi;
mutsuzluklar sırılsıklam olurken gümüşî güneşte,
al yanağının üstünde idâm edişinin maviyi
gitmek isteyişin mi..?

terk-i diyâr eyliyorum kekeme sevdamı
acının rengine buluyorum hayata dair kararsız umutlarımı
gün geceyle barışırken,karatopraktan fışkırıyor ağıtlar
sarmalıyor ateş düşen ocagımıı,dönmeyenin ardından…
ellerinde yüreğim kanıyor verdiği acının sızısından
duvarlardan medet umuyor yaslandığım sırtlarım çıkmayan seslerde
acılarım mintana yapışıyor terlere bulanarak
peki,
çek git..!
gitmek istiyorsan,eğer…
kanım aksın içime
git..!

Eylül yapraklarının sarısındaki sudur damarlarımdan çekilen
Sensizliğe inattır şimdi
ünlem (!) gibi duruşum.