Bütün Sokak Çocukları Kar Yağarken Vurul ...

Bazen kendimi, küflenmiş bir şarkının nakaratına düşen kimsesiz bir çocuk gibi hissediyorum. Mızıkamı arıyorum hemen ceplerimde, mızıkamı ararken sigaramı buluyorum. Tüm şarkıyı duman kaplıyor sonra...Her dumanım da annemi özlediğimi hatırlıyorum...

Sonra yerel bir gazetenin manşetinde görüyorum; bütün sokak çocukları kar yağarken vurulacak...
Gülüyorum.
Elim cebime gidiyor bir falçata buluyorum, falçatayı öpüyorum annemi öper gibi. Bayram harçlığı kadar tatlı kanıyorum, dizlerimden değil dudağımdan...

Hüzün basıyor kaldığım sokağı. Fark ediyorum ki kırk beş saniye önce esen rüzgar tüm gülümsemelerimi beraberinde götürmüş. Oysa ne kadar da fedakardı Sonbahar, ne zaman ağlasam yağmur gönderiyordu Allah, şimdi üşüyorum kıştan değil anne üzülme, üstüm yeterince çıplak biraz fazla yalnızım bu aralar ve ellerim geceden biraz daha siyah...