Bütün Şairlerin Kadını Şiiri - Asude Kum

Cemal Süreya'nın dediği gibi
Döktüre döktüre susuyorum ben
Konuşmadan anlatıyorum derdimi
Söylemeden konuşuyorum
Bir kadın yüreği ki içimde
Kızılca kıyamet kopuyor ta orta yerinde
Derdimi kimselere anlatamıyorum

Önce keskin bir acı saplanıyor içime
Sonra kulaklarım uğulduyor
Kahır içinde
Zehir üstüne zehir
Kan damlıyor dudaklarımdan
Alnımda bir sancı
Adı kader
Kendi keder
Yokluk hissiyle bir türlü savaşılmıyor

Bir kıyamet akıyor kollarımdan dirseklerime
Parmak uçlarıma doğru
Alevler fışkıracak uçlarından
Korkuyorum
Su gerek, hissizlik kaplıyor bedenimi
Bu duyguya bir türlü katlanamıyorum

Sabretmek daha da delirtecek ruhumu
Biliyorum
Bütün şairlerin çılgıncasına
Şiirler yazdığı kadınım ben
Hepsini kendimde topluyorum

Asaf'ın Lavinia'sı bazen gün ortası
Bazen Shakespeare'in o derin Ophelia'sı
Ümit Yaşar'ın küçük Yavru Ceylan'ı
Cemal Süreya'nın bütün Üvercinka'sı
Hepsiyim, birim
Tümüyle karışık, sadeceyim
Umrumda değil hiçbir şeyin olmaması

Tüm keşiflerim kendim kadardı, gördüm
Yavaşça soldum, toprağa döküldüm
Kirpiklerimden akan siyahlar
Dudaklarımdan dökülen kırmızıya karıştı
Hissettim
Sen, sen ki her şeyi berbat eden
Berbat ruh müsveddesi
Fazla bile sana böyle söylenmesi
Yastığın yorganın yatağın bütün eşyalar
Sanki dökülecek gibi ardımdan ağlarlar

Vurduğun gerçek yakıyor hala hislerimi
Elbet geçtiği gün döneceğim
En asil gerçeklerle geri