Bütün Renkler Aynıdır Karanlıkta

Seni düşünmeyi senden öğrendim,
Yorgun yılların verdiği acıyı hafifletmedi hayâllerim.
Yokluğuna uyanmayı hiç istemedim bilesin,
Güneş ışıkları kokarken solmasın ay çiçekleri diye,
Sevinçler uzaklaşırken yavaş yavaş,boş kalmasın ellerim.
Yığılıp kalırken acıların arasında,
Seni düşünmeyi senden öğrendim.

Hüzne ilham veren yalnızlığım bitsin isterim,
Yüreğimi kurumuş ağaçların ahı sarmadan.
Hasadı başlayan acıların yükünü çekmesin gözlerim,
Yalnızlığın ülkesi yok hüznümüz aya vardığında,
Yağan yağmurlarla buğulanan camlar ardında.
Biz yaşayalım kavuşmanın verdiği sevinci,
Unutulan düşlerin yalnız habercisi,
Çılgın azapların yılmayan gölgesiyim.
Alıp başımı ellerimin arasına,
Seni düşünmeyi senden öğrendim.

Bir başka dünya yok,ikimizin dünyasından başka,
Yaktığın mektupların külünü yeni aldım rüzgârdan,
Oysa hasretlerin en koyusunu göndermiştim sana,
Pervane çiçeklerinin arasında gözyaşlarımla,
Seni teselli eder diye,her şeyden uzakta.
Soluk soluğa yaşarken ayazlara tutulan hayatı,
Seni düşünmeyi senden öğrendim,
Hatırla,bütün renkler aynıdır karanlıkta.