Böyle başlamalı belki...
Bir koy vardı, içinde yakamozların dansı. Buraya bir kadın koyalım istersen, sen ol, tamam. Kadın yakamozlaraı yakalamak istiyordu, yakaladı da. Bir bilinmeyenli denklem kadar basit, bir iç tepkiye yenik düşüp yakamozları
bırakıp sahiplenmekten vazgeçti. (Adam yatağın içinden usulca doğruldu ve çıplak bedeninin kadında tiksinti uyandırdığın düşündü ve yakamozları oda bırakmak zorunda kaldı. Şimdi sessizdi oda, birbirine zıt iki yaşam aynı sınırlarda yine zıtlaşmıştı.) adam o da benim, tamam...
Adam, savruk bir serüvenciydi. Ordan oraya, o daldab bu dala, yürekten yüreğe köprüler kuran bir aşk mimarı sanıyordu kendini. Tüm hislerini sevda tadında tutuyor, tüm sevdalara açık bir kapı bırakıyordu. Sonra sevda hamurunu yoğurdukça kendine benzeyen biriyle karşılaşıyordu. Bütün yoğrulmalarda sonuç aynıydı.
'Yaşamı anlamlı kılmak, yaşadığını bilmek ve bildiğini yaşamaktır.' diyordu ve şefkat istercesine yüzünü dayadı kadının göğsüne. Her göğüste yüzünü acıtan bir yan vardı, alışmışlığa ve ayrılığa dair. Yüzünü koyduğu ilk göğüsten bu yana hep aynı duyguyu yaşamıştı. yine de her göğüste farklı dünyalara dalmış, sevmenin ve sevilmenin hazzını yaşamıştı. Kaç gece, kaç gün; az yanını koyup ortaya, çok yanınından vererek, daha çok da almak için, biraz da bencilce...
Yaşamıştı işte.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta