Bütün Dünyayı Versem Şiiri - Avni Temiz

Yeter be deli gönül, ne versem doymuyorsun,
Sevdamın ırmağından, pay’ı da ister gönül..
Ne kadar inlesem de, feryadım duymuyorsun;
-Hep kahveyle yetinmez, çay’ı da ister gönül,
-Bütün dünyayı versem, ay’ı da ister gönül..

Akraba mı istersin, dedem-babam yok ama;
Amca-hala var dedim, dayı da ister gönül..
Ne olur rahat bırak, düşürme beni gama;
-Yari tavaf eylesem, say’ı da ister gönül,
-Bütün dünyayı versem, ay’ı da ister gönül..

Has bahçede güllerin, birini deremedin,
Dikenler battı durdu, murada eremedin,
Mutluluk nasıl şey ki, sen onu göremedin;
-Derya da yüzemedi, kıyı da ister gönül,
-Bütün dünyayı versem, ay’ı da ister gönül..

Soldu bütün çiçekler, sevdanın dallarında,
Bilirim istiyorsun, yarini kollarında,
Tükettin ömrü işte, gezdin de yollarında;
-Bir deprem yıktı geçti, fay’ı da ister gönül,
-Bütün dünyayı versem, ay’ı da ister gönül..

Olağanla yetinsen, olmaz mı derdim sana,
Bütün gençlik çağımı, istedin verdim sana,
Kalbimi halı ettim, önüne serdim sana;
-Okları atmak için, yay’ı da ister gönül,
-Bütün dünyayı versem, ay’ı da ister gönül..

28.09.2013 Şavşat