Bütün Dünya Bir Sahne Şiiri - Basri Şimşek

Bütün dünya, bir sahnedir aslında,
Kadınlar ve erkekler rol alır her faslında.
Hepsinin kendine özgüdür, giriş ve çıkışı,
Bir erkeğe birçok rol biçer, hayatın akışı.
Tüm rolleri yedi bölümdür. Bebektir ilkin,
Ağlar ve kusar anca, dinlemez telkin.
Sonra mızmız bir okul çocuğu, çanta sırtında,
Gün ışığı yüzünde, salyangoz hızında,
Gider okuluna. Sonra başı dumanlıdır güzellerle,
Tüter bir ocak gibi, kederli gazellerle,
Yaktığı, sevdiğinin kaşlarına. Sırada bir asker var,
Garip yeminlerle dolu, meydan okuyan bir leopar,
Onuruna düşkün, gölgesidir artık bela,
Köpükten şöhretlere müptela,
Topun ağzında bile. Ve sonra buyurgan olur,
İri tavuk butları, göbek halkasında yer bulur.
Sert bakışlarını tamamlar, resmi kesim bir sakal,
Modern bir dil kullanan, bilgiç ukala bir hal
Ve böylece tamamlar rolünü. Altıncı çağında bükülür beli,
Bacağında pantolonu, ayağında terlikleri,
Burnuna yaslı gözlükler, gözlerinin altı şiş,
Gençliği gitmiş, dünya artık çok geniş,
Güçsüz bacakları için ve o gür çıkan sesi
Kalmamış, çocukça titreyen, inleyen her nefesi,
Bir fısıltıdan ibaret. Tüm oyunun son perdesi,
Bu garip olaylı hikâyenin bitmesi,
İkinci çocukluk ve mutlak bir unutulmadır.
Dişsiz, gözsüz, tatsız bu adamdan geriye,
Bir adı kalır.

ALL THE WORLD’S A STAGE

All the world’s a stage,
And all the men and women merely players;
They have their exits and their entrances;
And one man in his time plays many parts,
His acts being seven ages. At first the infant,
Mewling and puking in the nurse’s arms;
And then the whining school-boy, with his satchel
And shining morning face, creeping like snail
Unwillingly to school. And then the lover,
Sighing like furnace, with a woeful ballad
Made to his mistress’ eyebrow. Then a soldier,
Full of strange oaths, and bearded like the pard,
Jealous in honour, sudden and quick in quarrel,
Seeking the bubble reputation
Even in the cannon’s mouth. And then the justice,
In fair round belly with good capon lin’d,
With eyes severe and beard of formal cut,
Full of wise saws and modern instances;
And so he plays his part. The sixth age shifts
Into the lean and slipper’d pantaloon,
With spectacles on nose and pouch on side;
His youthful hose, well sav’d, a world too wide
For his shrunk shank; and his big manly voice,
Turning again toward childish treble, pipes
And whistles in his sound. Last scene of all,
That ends this strange eventful history,
Is second childishness and mere oblivion;
Sans teeth, sans eyes, sans taste, sans everything.

William SHAKESPEARE (1564-1616)