Beyaz Şiiri - Vasih Moyan

ihtiyardı
beyazdı
bir ses duysa eskilerden
çocuk gibi ağlardı
ve işte o zaman

birkaç damla zümrüt, yüzündeki incecik kıvrımlardan kendine bir yol bulur, sert ve beyaz kıllarla bir çalılığı andıran bıyıklarından kayar, dudaklarının kenarlarında tuzlu bir tat bırakarak, oradan da yine gür sakalları arasına dağılır, çenesinden akarak, buharlaşıp yok olurdu,

ihtiyardı
beyazdı
büyük bir ustalıkla tarihten anlatırdı
akşamları, meşe odunlarının beslediği tıfık etrafında toplanılır,
bizi tarihin gizemli ve yasak sayfalarının arsında yüz yıllarca dolaştırır, Kaf dağının kuytu kıyılarında, zaferler kazandırarak,
tarih ganimetleriyle uykulara taşırdı,

ihtiyardı
beyazdı
onu bildim bileli
dünyanın en büyük
en güçlü
en yakışıklı
en bilge
ve en beyaz babasıydı…

şimdi gittiği yerde
eminim yine beyazdır