Butîmâr Şiiri - Zübeyde Demir

Ruhumu teşhir ederken çığlıklarım,
Zamana suskun değildim hakîkatte.
Felâketim oydu ki, mağrur ilhamım.
Hazin bir şarkı, sakladığım ızdırâbım.

Ben sana mahkûmum ezelden ey deniz!
Andan hükmünün tecellisine mecburum.
Bir damlana muhtacım, bu fukara pek cılız,
Islak avuçlardan battı düşlerim, yine de uslanmadım.

Dilerdim sonsuz ufka kanatlanmayı ve engin mavilere...
Fâni ve haddinden fazla yitiktir bu koru.
Ölümün kıyısında yaşamak için aşkın odunda tutuştum,
Hakîkati aradım virânede ben, yıllar boyu.

Sen güle râmsın, ben deryâya râm oldum,
Mesken tuttum kıyıları, ateşe verip kuruttum.
Hayâle sığmaz yaşamak, yalan bir uğraştır, uymaz gerçeğe.
Devindim okyanuslar çıkmazında, kapıldım suyuna umudun.

Butîmârım, yarım yamalaktır kanadım, yüzemem, uçarım,
Hayrete düştüm, harâbe gönlüm, sessiz bir uçurum.
Budur hilkati ruhumun, kıyamında susar, vecdindedir kuyum,
Ben keşmekeş bir sancı, fermân dinlemez bir isyanım.