Buruşmuş yangın müsveddeleri

Gelmiştin ya!
Geçenlerde.
Ne getirmiştin yanında bilmediğin
Bilemediğin
Bilemeyeceğin...
Düşünmediğin birşey belki.
Ama bir özleme sımsıkı sarılı bakışında
Izdırabın sönüşlere mahkum sükutunun
Gönlüme acımasızca vurduğun mızrapların
Ya da
Ellerindeki maviye sakladığın rüzgarların
Saf bir tutkuyla ölesiye çizilmiş
Buruşmuş yangın müsveddeleriydi
Alev alev
Gözlerinde gördüğüm.
Serseri, acımasız muştuların mı kayıp?
Geceye bedelsizce bırakmaya korktuğun.
Bir çukurlara saklanışın arefesinden
Ulaşamadığın uzaklarıma kayboluşların belki
Ömrümün veda deminde hazanına bıraktıkların.
Mızrak delişlerinde
Yıkılan bir beden kisvesinde
Tabut sessizliğinde
Avuttuğun zannederdin ya hep
Kurumuş yüreğimi.
Oysa ölümdü sakladığım avuçlarımda.
Geceden beklerdi acınası soğuk
Gündüzde saklanırdı soluk manalar.
Avunurdum bir çocuk kayboluşuna garkolup
Avunurdum kendimce işte
Derdimden ince ince.
Kalabalıklar bitmez sanırlar nedense hep?
Oysa azar azar çözülür çürüyerek düğümler.
Kıyısından uzaklaştığın özlemlerine
Bıraktığını zannettiğinse keder
Ve bir de
Gelmişsen yolun sonuna eğer
İnan yeter
Bir ölüm yeter.
Olmasın isterse yağmur yüklü bulutlar
Ve ilkbaharlar
Ve sonbaharlar
İçine gömdüğün tüm azaplar için
Bir ömür yeter.
Bir ölüm yeter.
Yeter
Yeter.