Bürüngeç Şiiri - Emirhan Çorak

Dokunuyor ruhuma
Ağlamamak, ağlayamamak
Ağlamaktan utanç duymak
Kursağım yutkanmama karşı çıkıyor
Sarkıtıyor kollarını boynuma ahtapotmuşçasına
Ne kada ittimse daha fazla çekiyor derine, kendine,
Boğuluyorum soludukça:
Türküleri, şiirleri, küflü yeminleri
Dalım koparılıp kabuğumdan soyuldukça sızlıyor bağrım:
Yanık, yakık, yıkık
Ne zaman şu kentten geçse yolum yarım yamalak saçmalıklar duyuyorum:
Oyulmuş mayhoşların katıksız bulaşıcı monotonlaşmışlıktan kalma loş hastalıklı kuralları uçuşuyormuş ortalıkta.
Bulanık kahkahalar darağacında
Gülücükler öpüşürken
Bense tükeniyorum
Tükürükleşiyorum, bir nebzecik.
Kalabalıklaşan yalnızlık yığınında
Yalınlaşırken
Kaşlarımı çatıp bağıramam
Ağlayamam.
Ya gülerlerse
Ya örselerlerse
Ya incitirlerse
Kızarırım gün yüzüne çıkamam bir daha
Bu utançla n'aparım?
Nasıl yaşarım?
Herkes evlere dağılırken
Utançla, utancımla baş başa kalacağımı bile bile kendime yapamam bunu.
Ölürken sönük sönük
Kütükleşiyorum, külleşiyorum:
Tütsüleşiyorum
Neyse ki kefenim gizliyor beni
Yalandan da olsa tümünden, tümümden kurtulabilmek mucize olmalı
Küçücük tebessüm örüyor, örtüyor hüznümü, yüzümü,
En azından saklanabilmek, saklanabildiğimi sanmak rahatlatıcı,
Yakıcı hoşlantı.
Ağlamaklı suratım buruşurken
Galiba hâlime en güzel bürüngeçtir tebessüm
Sıcak sımsıcak ısılgan
Bir işkence