Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Ne büyük bir "yüzsüzlük!"
Kendi yüzüne bakamamak!
...
Çelişki, sıradan...
Kullanılan dil "ölçüyü kaçırmış", dün vurduğuna bugün sarılmış!
Oysa "çıkar" dediği altı üstü bir "iskemle!"
Adamlık neyin üstünde oturduğu ile ölçülür olmuş, ne gam!
Kimin altına kim, neyi, neden sürdü hiç önemli değil...
Ama sömürülen hep aynı!
Tükendi, bitti neredeyse...
İnsanın insana benzer yanı kalmadı!
Hala mı?
Çocuklar, savunmasızlar...Yarın vurdukları sahillerde yine mi malzeme olacaklar!
Yazık!
Çok yazık...
Çağ utandı, insan unuttu utanmayı!
Tebrikler Önder Bey, Kardeşim.....
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta