Buruk Zamanlar Şiiri - Önder Karaçay

Vicdanı olana sesleniyor şiir
Kendi zamanından

Karanlığı bile bir başka karanlığın içinde anlatmak zorunda kalıyoruz
Teknoloji ve bilim destekli sömürgeci değişimi
İnsanlığın ilerlemesi yanılgısına düşenlerden olmamak adına

Alaca karanlık zamanın savaş çığırtkanlığına
Ses verip ayıplarını örtmeye çalışsa da
Üretilen her acı
Sadece içimizde değil
Yeryüzü acısına dönüştü bir biçimde

Korunaklı fanusumuzdan çıkıp dış dünyanın seyrine baktığımızda
Yaşananlar bir zaman ezinci

Başkalarının acısına yakın tanıklığına rağmen
İnsan kendine yine uzaktan bakmayı yeğliyor

Kendi sürgünlerini çoğaltıyor çağ
Üzüldüğümüzde de, yüz çevirdiğimizde de
Kendimizi kimsenin yerine koyamıyoruz

Benlik sınırını geçebilirsek eğer
Burukluğu anlatamadıklarımızın
Görüntüleri anlatır

Vicdanlar suskun
Vicdansızlığın dili pabuç

Kardeşi kardeşe düşürme
Irk ve mezhep üzerinden çatıştırma şiddetini körüklemeyi meşrulaştırmak

Habil ve Kabil öyküsü
Musa-Firavun pazarlığı
Muaviye-Yezit zulmü ile aynı dil

İnsanın insanı yok etmesine
Bugün bir anlam aramaya gerek yok

Nasıl olsa küresel terör
Kaynak sömürüsü adına
Taşeronları sürer sahaya
Milyonlarca insanın kanını temsilen
Kıyıya vurur Taylan adında bir bebek

İnancı yıkıma araç yapmak
Bu kadar kolay olunca bu kadim topraklar
Doymadı kendi kanına

Kimin kimin tarafında öldüğü karıştı

Şehadet düşkünü din tacirleri
Savaşsız bir dünyada yaşamayı
Hiçbir zaman içselleştiremediler

Merhametsizlik bir kez daha menfaate satıldığı gün kıyıya vurdu insanlık
Zorlanıyor şimdi kendini toplamakta

Sevgisizlik tohumu eken
Küresel sömürgecilerin borazancı taşeronlarını
Gözardı ederek şiddeti ihtiyaçtan saydılar