Buruk Veda Şiiri - Ümit Koral

Yavaş yavaş yolun sonunu görüyor gibiyim.
Eskisi gibi saçım düşmüyor şakaklarıma.
Gözkapaklarıma ağır gelirken kirpiklerim,
Bedenim öylesine hafiftir ayaklarıma.
Belli ki uzun bir yolculuk var beni bekleyen
Son bir dileğim, birkere daha görmek bitanemi
Ve... Yemin olsun ona götüreceğini bilsem,
Şu deli rüzgara teslim ederdim bedenimi.
Anlam veremediğim ayrılığın meyvesidir.
Ölümle kucaklaşırken, dinmeyen gözyaşlarım.
Anlar mahşerde yüce sevgimin tek şahididir,
Aşkıma giydirdikleri kefen içindir yasım.
Bak, benimle birlikte aşkımda can çekişiyor.
Belki de habersizsin aylardır beklediğimden.
Nasıl muhtacım, yüreğim gel diye yalvarıyor,
Çok pişmanım aylar önce -dur- diyemediğimden.
Buruk bir vedanın ağırlığını taşıyorum.
Kalbime kazımışım ismini, silemiyorum.
Sensiz geçen ömrüme inat, seni yaşıyorum,
Kahreden ölüm mü, sensizlik mi bilemiyorum.