Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Hâlâ o gülünü saklıyorum ben
Yıllara yılları ekliyorum ben
Yorulan kalbimle tekliyorum ben
O süslü maziye sargınım şimdi....Ahmet KISA
ÜNAL HOCAM KEYİFLE OKUDUM GÜL DAMLALARI KADAR ZARİF MÜKEMMEL SEVDA ŞİİRİNİZİ.BİR ACİZANE DÖRTLÜKLE KATILMAK İSTEDİM.KABUL BUYRUN LÜTFEN SELAM VE SAYGILARIMLA TAM PUANLA LİSTEMDE.
Sevda yüklü,anlamlı,etkili ve her yönüyle mükemmel olmuş Hocam,tebrik ve takdir ederim,
Yüreğinizin saygınlığı,kaleminizin aydınlığı hiç eksilmesin,sevdanız daim olsun,karşılık bulsun,
Saygılarımla,tam puan, Enver Bilgiç
Üstadım,
Hüzün düşmüş kaleme ama zerafeti koruyarak. Kutlarım sayın Beşkese, saygılar efendim.
Güzel bir şiir
usta bir şair
kutlamam gerekir
Muhabbetle kalınız
Bedri Tahir Adaklı
Yüreğinize kaleminize sağlık üstadım
Harika şiiri yürekten kutluyorum
Saygılar selamlar...Özcan Akkuş
Harikaydı Üstadım. Haz aldım. Tebrikler. Saygılar.
Sevgin,ne zâlim bir yalanmış meğer,
Aşka da,sana da dargınım şimdi,
Beni sana yakan,kaderse eğer
Böyle kadere de kırgınım şimdi.
Zülfün tellerinden sevdâlar süzdüm,
Mahzun gözlerine masallar düzdüm,
Bir aşk denizinde yüzdüm de yüzdüm,
Serildim kumsala,yorgunum şimdi...
Dört mevsim estin hep,ılgıt yel gibi
Ruhumu okşayan sıcak el gibi
İnandım,çağladım ben de sel gibi,
Gerçeği gördüm de,durgunum şimdi.
Taa kalbinden bir gül vermiştin bana,
Yürekte kuruttum hep yana yana.
Artık ne sana,ne, o gülistâna;
Ben o kuru güle vurgunum şimdi...
ŞARKI TADINDA NEFİS BİR ŞİİR OKUDUM. TÜM KALBİMLE KUTLUYORUM YÜREĞİNİZİ VE USTA KALEMİNİZİ HOCAM. SELAM VE SAYGILARIMLA...
Taa kalbinden bir gül vermiştin bana,
Yürekte kuruttum hep yana yana.
Artık ne sana,ne, o gülistâna;
Ben o kuru güle vurgunum şimdi...
Yüreğine sağlık Başkese,Sağlıcakla kal.+10
ne güzel bir şiirdi..akşamın en güzel çalışmasını okudum tebrikler
Taa kalbinden bir gül vermiştin bana,
Yürekte kuruttum hep yana yana.
Artık ne sana,ne, o gülistâna;
Ben o kuru güle vurgunum şimdi...
Harika ustadım kutlarım kaleminizi saygılarımla
Bu şiir ile ilgili 32 tane yorum bulunmakta