Buruk Çocukluğum Şiiri - Mahmut Düzenli

Köyde geçti çocukluğum Bir oyuncağım bile olmadı Bu yüzdendi belki hayata burukluğum Bazen bir sakıza bir yumurta verirdim bakkala Bazen de Çamurdan araba yapıp oynardım Böylesine ucuz şeylerdi avunduğum Büyüdükçe aklım başıma erdi Tanıyordum artık çileyi derdi Çocukken her şey toz pembe idi Ya şimdi öylemi Orta okula başladığım ilk günde Değişik bir korku vardı bende Diğerlerinden farklı idim üstelik Hepsi takım elbiseliydi arkadaşların Hepsinin bir başka güzeldi ayakkabısı Benim sarıya kaçan bedeni büyük ceketim Dizime kadar iniyordu Lastik ayakkabılarımı göstermek istemiyordum Kıravatı da ödünç almıştım Beni henüz yeni gören çocukların Bakışları arasında eziliyordum Hiç birisini tanımıyordum onların Çünkü ben komşu köyden geliyordum Bir saat süren çamurlu dağ yolunu Küçük adımlarımla bitiremiyordum Bu gariban halime içerledim doğrusu Akşam eve geldiğimde ağladım Annem babam çaresiz ve üzgün Derdin nedir oğlum diye sordular Küçücük yüreğim burkulmuştu birkere İfade edemiyordum duygularımı Belkide kaderime isyanımdı ağlamam Galiba hayatla yeni tanışıyordum 12.08.1999