Buruk Bir Şiir Şiiri - Yakup Günel

Bugün aldım kalemimi elime,
Senden habersiz bir şiir yazdım yine.
Şiiri yazarken gözyaşları döküldü birer birer,
Kağıdın üzerine.
Şu dile gelmez dizeler...
Kuru yaşlar döküldü de ıslanmadı yine.

Kalem giderken kağıda;
En zor virajlardan dönüyor,
En çetrefilli yolları alıp da geliyor adeta,
Zorlukların sonundaki o parlak zafermis gibi...

Bazen saatlerce tek bir kelimeyi bekler,
Bazense de o kendini şiirde gizler.
Biri görecek mi diye acaba,
Belki de biri fark edebilecek mi o sözcüğü?

Tek bir kelime...
Koca bir yer kaplar mi ki insanda?
Hayatının anlamını oluşturabilir mi ki?
Koca bir ömrün tek bir karşılığı belki de...

Belki de her şeydir o eksik kelime,
Bin parçalık bir yapbozun eksik olan bir parçası sanardim,
O eksikliği.
Lakin kalan 999 parçaymış anladım onu,
Hiç gelmeyecekmis gibi bu eksiğin sonu.
Belki de ben bulmalıyım onu.

Şiirlerde bakışların sesi işitilir,
Haykırışların ve fısıltıların resmi gelir gözümüze
Alıp götürür bizi;
Dünyanın en uzak yerine,
Mesafeleri hiçe sayarak,
Din dil ırk gözetmeksizin alıp götürür bizi.
İstediğimiz yere.

Yalnızlıklara çare olmaz şu şiirler,
Ya da üzüntüleri azaltmaz.
Dile getirir en zor dertleri dizelerde,
Yaşanılan hiçbir acı kalmaz geride.
Hayatın her bir anında karşına çıkacakmış gibi,
Ya da bir daha hiç görmeyeceksin gibi.
Her şeyi yaşatır şu şiirler,
Dertlere ortak olur,
Duyulmayan seslerinin sesi olur şiirler.